038

38 Bezprzewodowe sieci komputerowe

oraz z uwagi na to, że położenie paczki danych w ramce można uznać za przypadkowe, widmo sygnału po rozproszeniu jest ./-krotnie szersze w stosunku do widma sygnału d(t). Można więc określić zysk przetwarzania zgodnie z poniższą zależnością:

G [dB] = — =    =J. (2.35)

B, 2/Tk

Rozpraszanie widma metodą chirp

Metoda chirp, zwana także szerokopasową lub impulsową modulacją częstotliwości, różni się od opisanych powyżej metod rozpraszania widma, nie wykorzystuje się tu bowiem ciągów pseudolosowych.

W nadajniku na podstawie ciągu bitów generowany jest przebieg o charakterystyce piłokształtnej. Przykładowo, wartości bitu „1” odpowiada impuls narastający, natomiast wartości „0” - brak impulsu. Przebieg piłokształtny steruje następnie generatorem częstotliwości przestrajanym napięciem (VCO, ang. Vollage Conłrolled Oscillator). Na wyjściu układu pojawia się zatem sygnał sinusoidalny o stałej amplitudzie. Częstotliwość tego sygnału wynosi f, dla bitu o wartości „0” oraz liniowo narasta od f, do f>+4f dla bitu o wartości „1”.' Przyjmuje się, że Af 1/T (T - czas trwania bitu). W odbiorniku sygnał poddawany jest kompresji widma, a następnie detekcji. Schemat układu rozpraszającego widmo metodą chirp pokazany jest na rysunku 2.11.

Rys. 2.11.

Struktura systemu rozpraszania widma metodą chirp

Ze względu na dużą szerokość pasma potrzebnego do przesłania sygnału, opisana metoda z pewnością może być zaliczona do metod rozpraszania widma. Ponieważ jednak nie wykorzystuje się tu ciągów pseudolosowych, nie jest możliwe stosowanie metody wielodostępu kodowego (CDMA). Być może dlatego metoda chirp jest rzadko stosowana do transmisji danych, ma natomiast duże znaczenie w radiolokacji i radionawigacji.

Metody wielodostępu w systemach z widmem rozproszonym

W klasycznych (wąskopasmowych) systemach radiokomunikacyjnych wykorzystywane są dwie metody uzyskiwania wielodostępu:

Uzyskany sygnał przypomina świergot (ang. chirp) - stąd nazwa metody.