BiSS012b KLOPI

Podział wnętrza statku na przedziały o różnym przeznaczeniu nosi nazwę podziału funkcjonalnego.

Przykład takiego podziału statku towarowego do przewozu ładunków suchych (drobnicowca uniwersalnego) pokazany jest na rysunku 8.

Rys. 8. Przykład podziału funkcjonalnego drobnicowca uniwersalnego. Oznaczenia: SD - skrajnik dziobowy, SR - skrajnik rufowy, t - ładownia, MP - międzypokład, M - maszynownia, CKM - centrala manewrowo-kontrolna, K - koferdam (przedział ochronny), KŁ - komora łańcucha kotwicznego, ZB - zbiornik balastu wodnego, ZZ - zbiornik zapasów

3. OPIS KADŁUBA STATKU 3.1. Zasady opisu

Kadłub statku nawodnego jest bryłą o kształcie spełniającym określone warunki. Jego całkowita objętość jest zawsze większa od objętości jego części zanurzonej w wodzie. Objętość zanurzonej części kadłuba powinna wyprzeć taką objętość wody, by jej ciężar równoważył całkowicie ciężar całego statku. Kształt kadłuba i jego proporcje powinny zapewnić małe opory ruchu statku w wodzie, dobrą stateczność, zadowalające cechy manewrowe i niezbędną dzielność morską. Kadłub statku spełniający powyższe wymagania stanowi, zwłaszcza w części podwodnej, opływową bryłę, trudno poddającą się geometrycznemu czy analitycznemu opisowi. By ułatwić geometryczną lub matematyczną prezentację kadłuba, najczęściej tnie się jego bryłę płaszczyznami i prezentuje się wizualnie lub matematycznie ślady cięcia kadłuba przez te płaszczyzny.

3.2. Płaszczyzny odniesienia

Płaszczyzny cięć są równoległe do głównych płaszczyzn odniesienia kształtu kadłuba, te zaś pokazuje na rysunek 9. Główne płaszczyzny są wzajemnie do siebie prostopadłe i noszą nazwy: płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej, płaszczyzny symetrii oraz płaszczyzny owręża. Pierwsza z wymienionych płaszczyzn - wodnicy konstrukcyjnej, pokrywa się z (przyjętym przez projektanta jednostki) położeniem statku względem powierzchni wody. Druga, pionowa płaszczyzna dzieli kadłub jednostki na symetryczne części: łewą i prawą, stąd jej nazwa - płaszczyzna symetrii. Znajdują się w niej dwie pionowe linie, prostopadłe do płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej, nazywane pionami. Pion dziobowy przechodzi przez punkt na płaszczyźnie symetrii, w którym przednia krawędź dziobnicy jednostki jest przecinana przez płaszczyznę wodnicy konstrukcyjnej [1,3]. Na statkach ze sterem na rufie pion rufowy przechodzi przez punkt przecięcia płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej przez oś trzonu sterowego [1,3]. Na jednostkach mających na rufie dwa stery pion rufowy wyznacza się drogą rzutowania na płaszczyznę symetrii punktów przebicia płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej przez osie trzonów sterów. Natomiast na jednostkach bez sterów położenie pionu rufowego należy uzgodnić z towarzystwem klasyfikacyjnym nadzorującym projektowanie jednostki. Trzecia z głównych płaszczyzn - owręża leży w połowie odległości pomiędzy pionem dziobowym i rufowym statku. W celach projektowych wprowadza się dodatkową, pomocniczą płaszczyznę podstawową, równoległą do płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej i leżącą

Rys. 9. Główne płaszczyzny odniesienia kształtu kadłuba; PWK - płaszczyzna wodnicy konstrukcyjnej, PS - płaszczyzna symetrii, PO - płaszczyzna owręża, PP - płaszczyzna podstawowa, PD - pion dziobowy, PR - pion rufowy

25