CCI20090324011

11

Oznaczanie zawartości sodu i potasu metodą fotometrii płomieniowej

Zasada metody polega na spaleniu rozpylonej próbki w płomieniu i pomiarze emisji światła przez wzbudzone atomy oznaczanego metalu.

Zassana przez rozpylacz próbka dostając się do płomienia przechodzi w stan gazowy, większość związków ulega rozkładowi w wysokiej temperaturze aż do pojedynczych atomów i jonów.

W wyniku zderzeń atomy zostają wzbudzone, tzn. elektrony przechodzą na orbitę o wyższej energii. Powrót na pierwotną orbitę wywołuje wydzielenie energii o ściśle określonej długości fali światła.

Intensywność światła o tej długości fali wydzielonego przez próbkę w płomieniu jest funkcją stężenia oznaczanego metalu.

Dla każdego pierwiastka charakterystyczna jest określona długość fali, a natężenie promieniowania zależy od liczby atomów pobudzonych wysoką temperaturą. Za pomocą filtrów świetlnych wyodrębnia się promieniowanie o tej właśnie długości fali, porównuje intensywność świecenia z analogicznym zachowaniem się wzorca i na tej podstawie określa się stężenie danego pierwiastka w próbce.

Fotometr płomieniowy zawiera rozpylacz zasysający badaną próbkę, palnik zasilany mieszaniną gazów, filtr do wydzielania światła o pożądanej długości fali oraz detektor natężenia światła.

Warunki pomiaru muszą być ściśle powtarzalne, a zależność między stężeniem a wskazaniami fotometru płomieniowego trzeba najpierw wyznaczyć za pomocą roztworów wzorcowych o znanym stężeniu.