skanuj0206 bmp

9. Przekształcenia w lecznictwie uzdrowiskowym 207

We Francji, Hiszpanii i Włoszech pod pojęciem lecznictwa uzdrowiskowego rozumie się uzdrowiskowe leczenie ambulatoryjne. Nie występują w tych krajach szpitale uzdrowiskowe i jest tylko niewielka liczba sanatoriów z własnymi zabiegami leczniczymi i lekarzem w sanatorium.

W Niemczech i częściowo na Węgrzech uzdrowiska stały się ośrodkami rehabilitacji medycznej, która jest prowadzona w specjalistycznych klinikach uzdrowiskowych.

Zasoby łóżek stacjonarnego lecznictwa uzdrowiskowego stanowią duży potencjał leczniczy, który powinien być lepiej wykorzystany przy okazji dokonującej się transformacji. Szczególne znaczenie należy w tym względzie przypisać rozpoczętej już reprywatyzacji i prywatyzacji zasobów lecznictwa uzdrowiskowego (Solec, Nałęczów).

Wykorzystanie możliwości szpitali uzdrowiskowych dla zapewnienia opieki głównie średnioterminowej z pełnymi programami rehabilitacji lub rekonwalescencji po pobycie w szpitalu będzie korzystne zarówno dla pacjentów, jak i oszczędności środków publicznych.

Główne kierunki działań dostosowawczych szpitali uzdrowiskowych to:

•    odstąpienie od dotychczasowego trybu kierowania i kwalifikowania na leczenie;

•    kierowanie do szpitala uzdrowiskowego bezpośrednio po pobycie pacjenta na oddziale krótkoterminowym;

•    odstąpienie od tumusowego charakteru pobytu pacjenta;

•    uzależnienie okresu pobytu pacjenta od jego stanu zdrowia;

•    rozszerzenie oferty zarówno usług leczniczych, jak i pozaleczniczych.

Szczególnie pilne jest zaprzestanie kierowania pacjentów po zakończonym

leczeniu onkologicznym do uzdrowisk o klimacie silnie bodźcowym i korzystania przez nich z silnie bodźcowych procedur uzdrowiskowych.

9.3. Lecznictwo uzdrowiskowe i rehabilitacyjne w Niemczech

Spośród kilkudziesięciu funkcjonujących obecnie w Niemczech kas chorych, tylko kilka ma charakter ustawowy (są podmiotami prawa publicznego), a pozostałe są spółkami prawa handlowego, świadczącymi usługi z zakresu ubezpieczeń zdrowotnych. Niektóre z nich, w tym utworzone przy dużych zakładach pracy tzw. kasy zakładowe, zawarły między sobą szereg porozumień o współpracy w celu redukcji kosztów i efektywniejszej reprezentacji interesów pacjentów. Brak ograniczeń co do liczby tworzonych instytucji ubezpieczeniowych jest w skali makro zgodny z zasadą konkurencji, jednak z drugiej strony należy uznać, że kas chorych jest za dużo i mają zbyt wielu pracowników. Znaczną część składki na ubezpieczenie pochłaniają koszty obsługi systemu. W praktyce oznacza to zmniejszenie środków wydawanych realnie na proces leczenia.