skanuj0026

JEDNOCZĄCA SIĘ EUROPA

Osiągnięcia te, a także zmiana ekipy rządzącej we Francji (w 1969 r. prezydentem został Georges Pompidou), stworzyły korzystne warunki do wzmocnienia integracji. Służyła temu konferencja szefów państw i rządów Szóstki w Hadze, w grudniu 1969 r. Zdecydowano na niej o dalszym wzmocnieniu współpracy gospodarczej i politycznej, zapowiedziano także negocjacje z czterema państwami, które w latach 60. zgłaszały chęć wstąpienia do Wspólnot. Na podstawie opinii zespołu ekspertów, powołanego po haskiej konferencji, zaplanowano na lata 1971-1980 tworzenie unii gospodarczej i walutowej. W 1970 r. podjęto negocjacje z Danią, Irlandią, Norwegią i Wielką Brytanią. Po ich zakończeniu w styczniu 1972 r. podpisano traktaty o przystąpieniu tych państw do Wspólnot. W następnych miesiącach odbyły się referenda, w których mieszkańcy państw kandydujących mieli zaakceptować bądź odrzucić możliwość wstąpienia do Wspólnot - tylko obywatele Norwegii wypowiedzieli się przeciwko. 1 stycznia 1973 r. weszły w życie układy o rozszerzeniu Wspólnot Europejskich o Danię, Irlandię i Wielką Brytanię.

Rozszerzenie dowodziło, że nie tylko dotychczasowi ich członkowie, ale także inne państwa dostrzegają korzyści płynące z łączenia się w większe struktury. W 1973 r. państwa ówczesnej europejskiej „dziewiątki” zajmowały zaledwie 3% powierzchni Ziemi, dostarczały natomiast około 25% światowej produkcji przemysłowej. Wspólnoty stawały się zarówno coraz atrakcyjniejsze dla potencjalnych kandydatów, jak i coraz ważniejsze jako partner gospodarczy. Już w latach 60. XX w. niektóre państwa miały podpisane tzw. układy stowarzyszeniowe, ułatwiające współpracę gospodarczą z krajami Szóstki. W latach 1961-1972 zawarto je z Grecją, Turcją, Maltą, Cyprem i wieloma krajami afrykańskimi (z reguły wcześniejszymi posiadłościami Francji, Belgii lub Włoch). Specjalne układy (mniejszej rangi niż układy stowarzyszeniowe) podpisano także z Hiszpanią, Iranem i Izraelem. Po rozszerzeniu Wspólnot w 1973 r. szybko wzrosła liczba podobnych porozumień, które miały głównie ułatwić wymianę handlową z krajami spoza organizacji. Zawarto je nie tylko z krajami europejskimi (Austrią, Hiszpanią, Islandią, Portugalią, Szwajcarią, Szwecją), ale także państwami z basenu Morza Karaibskiego i położonymi na Oceanie Spokojnym. Dalej rozwijano też współpracę z krajami afrykańskimi. Sukcesy integracji skłaniały do ciągłego poszukiwania doskonalszych rozwiązań. W grudniu 1974 r. w Paryżu odbyła się konferencja szefów państw i rządów EWG poświęcona tym zagadnieniom.