JEDNOCZĄCA SIĘ EUROPA___________________
przez Roberta Schumana, który stwierdził w nim, że w dalszej kolejności działania integracyjne mogą być rozciągnięte na kolejne dziedziny gospodarki.
Projekt francuski został różnie przyjęty w krajach europejskich. Krytycznie oceniły go Wielka Brytania i kraje skandynawskie, liczniejsze okazało się jednak grono zwolenników. Przychylnie przyjęły go państwa Beneluksu, które już wcześniej miały okazję docenić w praktyce korzyści integracji. Również RFN i Włochy zaaprobowały projekt, głównie ze względu na to, że umożliwił im wyjście z powojennej izolacji oraz dawał szansę na szybsze wzmocnienie gospodarczej i politycznej siły. Politykami, którzy w wymienionych państwach najaktywniej działali na rzecz integracji europejskiej, byli: Paul Henri Spaak (członek rządu belgijskiego), Konrad Adenau-er (kanclerz Niemiec) oraz Ałcide De Gasperi (premier Włoch). Politycy ci już wcześniej znani byli jako aktywni rzecznicy tworzenia struktur europejskich. Ich zaangażowanie w pracę nad urzeczywistnieniem tej idei spowodowało, że wraz z Jeanem Monnetem i Robertem Schumanem są nazywani ojcami integracji europejskiej.
Po zakończeniu szczegółowych uzgodnień, 18 kwietnia 1951 r. w Paryżu powołano nową organizację. W skład Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS) weszły: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, RFN i Włochy (tzw. Szóstka). Traktat Paryski został ratyfikowany przez państwa członkowskie i wszedł w życie 23 lipca 1952 r.
Po utworzeniu pierwszej szerokiej, ponadnarodowej wspólnoty proces integracji europejskiej uległ przyspieszeniu. Widoczny był szczególnie w dziedzinie gospodarki; w sferze polityki niepowodzeniem zakończyło się utworzenie Europejskiej Wspólnoty Obronnej i Europejskiej Wspólnoty Politycznej.
9