skanuj0028

JEDNOGĄCA SIĘ EUROPA

państwami Unii można przekraczać w dowolnym miejscu, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii. Z przejść granicznych korzystają przede wszystkim firmy przewożące ładunki podlegające szczególnej kontroli, np. materiały promieniotwórcze, broń, amunicję, lekarstwa. Zwykły obywatel może przejść przez granicę ścieżką. Powody może mieć bardzo prozaiczne, na przykład: lepsze boisko piłkarskie w pobliskiej granicznej miejscowości, nieco tańszy fryzjer lub możliwość wypoczynku na ławce w cieniu drzew (np. mieszkańcy francuskiego Strasburga chętnie jeżdżą autobusem do parku w Niemczech). Nic zatem dziwnego, że w sąsiadujących ze sobą małych przygranicznych miejscowościach często zdarza się, że po jednej stronie granicy jest stacja benzynowa, a punkt naprawy samochodów po drugiej.

Jeśli ktoś otrzyma atrakcyjną propozycję pracy za granicą, nic nie stoi na przeszkodzie, by ją przyjąć. Można się przecież osiedlić w pobliżu miejsca pracy. Swoje oszczędności wolno lokować w banku położonym w pobliskim miasteczku za granicą, jeśli akurat proponuje on nieco wyższe oprocentowanie. Zarówno dla wielkich firm, jak i dla zwykłych obywateli bardzo ważna jest możliwość przewożenia towarów bez cła. Prowadzi to do stopniowego zanikania różnic cen. Tak oto w życiu codziennym jest realizowana swoboda przepływu ludzi, kapitału i towarów.

W latach 90. XX w. rozwój Wspólnot Europejskich postępował na wielu płaszczyznach. Nie tylko przyjęto nowe kraje i wzmocniono znacznie integrację państw członkowskich, ale także dokonano ogromu prac przygotowujących rozszerzenie na wschód (największą zmianę zasięgu terytorialnego w historii Wspólnot).

Zjednoczenie Niemiec w 1990 r. spowodowało poszerzenie Wspólnot Europejskich o obszar dawnej Niemieckiej Republiki Demokratycznej (NRD). Poza tym na przełomie lat 80. i 90. XX w. kolejne państwa złożyły wnioski o przyjęcie do organizacji: s w 1987 r. - Turcja; s w 1989 r.-Austria; s w 1990 r. - Cypr i Malta; s w 1991 r. - Szwecja; s w 1992 r. - Finlandia i Norwegia.