IMG83

XLVHI n, żvat

Emily. Charakterystyczna dla znikomości informacji o tej najbardziej tajemniczej z nich wszystkich osobie jest niepewność biografów w ustaleniu dokładnych dat i okoliczności jej pobytu w Law Hill — w pensjonacie dla dziewcząt w Southowram koło Haiifaxu, gdyż w odróżnieniu od Charlotte i Annę, które swoje doświadczenia z pracy przekazywały w listach i w twórczości, Emily nigdzie o tym nie wspomina. Przy sprzecznych informacjach źródłem niewątpliwie miarodajnym jest list Charlotte do Ellen Nusscy z datą 2 października 1837 roku, w którym, donosząc przyjaciółce o decyzji Emily, dodaje:

Miałam jeden lisi od jej wyjazdu przerażające sprawozdanie o jej obowiązkach — ciężka praca od szóstej rano prawic do jedenastej wieczór, i. jedną tylko półgodzinną przerwą na spacer. To niewolnictwo. Obawiam się, że nigdy tego nie wytrzyma'.

Emily jednak, mimo swej niechęci do nauczania i do otoczenia, wytrzymała tam (przypuszczalnie) około sześciu miesięcy, lecz była to jej pierwsza i ostatnia próba podjęcia posady. Jednakże wrażenia z tego pobytu musiały zapaść głęboko; krajobraz romantyczny i posępny mógł jej przypominać strony rodzinne, do których niewątpliwie tęskniła, a pewne wspomnienia z Law HiU vi y korzystała pisząc Wtchrowt Wzgórza. Jej poezje z tego okresu wyrażają nastroje, jakie musiały wówczas towarzyszyć młodej nauczycielce — poczucie obcości otoczenia i tęsknotę do domu.    *

Wiosna 1838 roku zastała wszystkie trzy siostry w domu, gdyż z powodu złego surnu zdrowia najpierw Annę, a później Charlotte opuściły Roe Head. W tym czasie KranweU, po krótkim i nieudanym epizodzie posady w szkole i po starannych studiach przygotowawczych wyjechał do Rradlord z zamiarem zdobycia tam renomy i zarobków jako malarz-portrccista. O jego nie-

t.yi. wg M S park cd., i h< Hnmit' l^riirn, Selected and wtth an łntrnductioti by. , London 1954, s f>9

wątpliwym talencie mogą świadczyć znane portrety sióstr z tego okresu, które można oglądać obecnie w londyńskiej Narodowej Galerii Portretów. Zdawał się teraz całkowicie przygotowany do zawodu, który w owym czasie miał widoki powodzenia i początkowo sprawy zapowiadały się pomyślnie.

Można się zastanowić, dlaczego wobec tak wyraźnych uzdolnień i zamiłowań — a nawet pasji całego rodzeństwa do twórczości literackiej — żadne z nich nie brało pod uwagę potraktowania pisarstwa zawodowo. W istocie takie pomysły zrodziły się wkrótce po powrocie Branwella z Londynu. Oczywiście wejście na rynek czytelniczy i zdobycie niezbędnych dochodów, dla początkujących pisarzy zawsze trudne, dla osób tak całkowicie wyobcowanych jak oni ze środowisk literackich i oddalonych od ośrodków kulturalnych stawało się wręcz nierealne. Mimo to Branwell i Charlotte wysiali kilka listów z prośbą o radę i poparcie (lecz bez odpowiednich próbek twórczości) do osobistości ze świata literackiego. Branwell pisał kilkakrotnie (nie zawsze taktownie) do redaktora «Blackwood’s Magazine* oraz do sławnego poety Williama Wordswortha, nie otrzymując odpowiedzi, Charlotte, dojrzalsza i mądrzej formułująca swoje pragnienia miała szczęście otrzymania od Roberta Southeya, piastującego tytuł „poety laureata”, odpowiedzi na oba swoje listy — życzliwej, lecz niezbyt zachęcającej*.

Dowodem, że myśl o karierze literackiej zakiełkowała także w myślach młodszych sióstr jest fakt, że w tym właśnie czasie i 1836—-1837) Ii miły i Annę zaczynają porządkować swoje dotychczasowe utwory, zawsze odtąd datowane. Pierwszy z zachowanych wierszy Emily Bronte nosi datę 12 lipca 1836 r. Rozpoczyna on widocznie etap intensywnej twórczości poetyckiej, nie przerwanej nawet pobytem w Law Hill, gdyż wiele wierszy powstało w tym okresie, jak również bezpośrednio po

" Por. W. G ó r i n, Charlotte Bronte. The Ewlution of Genius, Oxford 1969, s. 110—111.

I BN II 23M E. Bronie Wichrowe Wzgórzu