IMGX51 (2)

POŚWIĘCONE

MARII

NA PAMIĄTKĘ DNI JEDYNYCH I ZBIEGŁYCH

Tak glos znajomy wróci do niej

po latach wielu. I (Dante)

jes?jMnn2³n' ?^łarią- której Krasiński zadedykował Irydion . a Bobrowa, ówczesna miłość poety.

WSTĘP

Już się ma pod koniec starożytnemu światu¹ — wszystko, co w nim żyło, psuje się, rozprzęga i szaleje — bogi i ludzie szaleją.

A jako Jowisz, pan na niebie, tak Rzym, pan na ziemi, kona i szaleje. Fatum² jedno spokojne, niewzruszone, rozum nieubłagany świata, patrzy z wysoka na wiry ziemi i nieba.

Wśród zamętu wznoszę pieśń, która mi gwałtem z piersi się dobywa. Niechaj duch zniszczenia ku pomocy mi będzie — niech moje natchnienie kręci się i toczy się, rozlega na wsze strony jako piorun burzy, któren grzmi teraz nad wiekami przeszłości i wszelkie życie strąca do otchłani — a potem niech umiera, jako on, po dokonaniu dzieła. Tam nowy świt na Wschodzie!³ Ale mnie już nic do niego.

Gdzie postacie, które tak dumnie i wzniosie kroczyły dawniej po twoich siedmiu wzgórzach, o Rzymie? Gdzie patryc jusze twoi z nożem ofiarnym⁴ i włócznią w ręku, z sercem pełnym tajemnic, z chmurą zgrozy na czole, ojcowie rodzin, ciemiężcy plebejanów, okróciciele Włoch i Kar-

1

Zob. po tekście dramatu Przypiski Autora, nr [1J.

2

* Fatum — zob. Przypiski Autora [2].

3

   Mowa o chrześcijaństwie.

4

   Nożem ofiarnym zabijano zwierzęta składane w ofierze bogom.