IMGy53

U dziecka o obniżonej pobudliwości stymulacja z układów zmysłowych wydaje się być niedostateczna. Dziecko jest apatyczne, obojętne, nie całkiem świadome swego otoczenia czy tego, co robi.

Z kolei dziecko nadpobudliwe jest jakby przestymulowane, „przeładowane” nadmiarem danych zmysłowych, które nie są dobrze ustrukturali-zowane, zorganizowane i właściwie zintegrowane. Takie dziecko reaguje na każdą odmianę bodźca znaczącego i na zbyt wiele bodźców nie znaczących. Ma trudności w odróżnianiu elementów ważnych od nieważnych. To należy do funkcji tworu siatkowatego. Zarówno układ przedsionkowy, jak i czuciowy odgrywają ważną rolę w czynności tworu siatkowatego. Stosując odpowiednie czynności terapeutyczne, angażujące te układy, można wzmacniać lub wyciszać dopływające bodźce, poprawiać organizację danych zmysłowych i integrację pracy układów zmysłów. Interwencja terapeutyczna pozwala dziecku na lepszą kontrolę poziomu aktywności ruchowej i uwagi.

Niektórzy neurofizjolodzy uważają, że system przedsionkowy ma „jednoczący” wpływ na inne narządy i układy zmysłów.

Istnieje także hipoteza, według której przyczyną trudności pewnej grupy dzieci w sferze słuchowo-językowej jest brak dobrej komunikacji między półkulami mózgowymi. Każda z półkul mózgowych ma swoją własną pracę do wykonania. Można w uproszczeniu powiedzieć, że prawa półkula przekształca bodźce wzrokowe, natomiast lewa półkula -bodźce słuchowe. Dzięki specjalizacji półkule mózgowe osiągają biegłość w wykonywaniu zadań.

Opracowane przez każdą z półkul informacje powinny być przekazywane i łączone ze sobą. Pozwla to mózgowi np. „przekładać” brzmienie wyrazu na obraz wizualny. Na poziomie pnia mózgu także istnieją mechanizmy wspomagające zdolność komunikowania się półkul mózgowych dotyczącą łączenia dźwięku i obrazu. Im ta zdolność wiązania ze sobą informacji z obu półkul jest płynniej sza, tym łatwiejsze jest dla dziecka czytanie i inne formy uczenia się.

Badania z dziedziny neurobiologii dowiodły, że na poziomie pnia mózgu grupowane są dane z narządu przedsionkowego, wzrokowego i słuchowego, związane z odruchami postawy i ruchami przedsionkowo--ocznymi. Jest to ważna wskazówka terapeutyczna: chcąc poprawić pracę mózgu na jego wyższym, korowym poziomie, powinniśmy najpierw ukierunkować oddziaływania na poziom niższy - pnia mózgu, dostarczając podstawowym układom zmysłowym aktywizujących je bodźców.

80