IMGy94

-    stopniowo poprawia się poczucie równowagi i koordynacja (dziecko jest mniej niezdarne),

-    poprawia się motoryka duża i mała,

-    dziecko chętniej podejmuje się nowych i trudnych zadań,

-    dziecko lepiej słucha, wypełnia polecenia i koncentruje się,

-    stopniowo poprawia się umiejętność czytania, pisania i inne umiejętności szkolne,

-    bodźce dotykowe i inne mniej zaburzają działania dziecka,

-    poprawia się mowa i sposób wyrażania się,

-    stopniowo maleje nadpobudliwość — dziecko zaczyna kontrolować swoje nadmiernie nasilone reakcje na otoczenie,

-    dziecko nie chce zakończyć sesji terapeutycznej (tak bardzo podobają mu się zajęcia) — jest to oznaka sukcesu.

Niektóre dzieci, z poważnymi deficytami, mogą na początku nie wykazywać chęci współpracy. Mogą być bierne, pozostawać z boku; jednak bardzo powoli niektóre z nich zaczną stopniowo współpracować, staną się chętne i zaczną kierować się celowymi pragnieniami. Taki symptom poprawy jest bardziej znaczący w przypadku dzieci z cięższymi deficytami.

Podsumowując: większość deficytów, stwierdzonych dzięki badaniu SI, stopniowo zaczyna ustępować w miarę zmian zachodzących w układzie nerwowym dziecka.

CO MOŻEMY ZROBIĆ, JEŻELI DZIECKO NIE ROBI POSTĘPÓW? Przeanalizować, czy zaproponowane działania terapeutyczne są odpowiednie. Czy nie są dla dziecka zbyt trudne, zbyt łatwe, zbyt hałaśliwe, zbyt skomplikowane, nadmiernie stymulujące bądź nadmiernie relaksujące? Dostosować terapię odpowiednio do wyników analizy.

JAKIE DZIECI SZYBCIEJ ZAREAGUJĄ NA TERAPIĘ I W JAKI SPOSÓB? Im dziecko jest młodsze, tym bardziej plastyczny ma układ nerwowy, co stwarza lepsze warunki do czynienia postępów. Mimo wszystko także dojrzalszy układ nerwowy może się zmieniać, nawet przez wiele dziesięcioleci.

Im lepiej dziecko współpracuje i im bardziej jest zmotywowane, tym lepsze będą wyniki.

Najszybciej osiąga się postępy u dziecka, jeżeli terapia odbywa się 2 lub 3 razy w tygodniu, a każda sesja trwa minimum 30 minut.

121