instalacje080

2. KONSTRUKCJA I WŁAŚCIWOŚCI SILNIKÓW SKOKOWYCH 44

Szkic konstrukcyjny urządzenia w dwóch wariantach pokazano na rys. 2.18. Na rysunku oznaczają: 1-1' — bieguny magnetowodu urządzenia do magnesowania; 2 — cewka wzbudzająca; 3 — uzwojenie silnika skokowego; 4 — rdzeń stojana silnika skokowego; 5 — rdzeń wirnika silnika skokowego; 6 — tunel zabezpieczający przed rozmagnesowaniem.

W związku z tym, że ze zmianą reluktancji obwodu z magnesem trwałym ulega on częściowemu rozmagnesowaniu, aby zapewnić skuteczne magnesowanie na zewnątrz maszyny zastosowano strefy ochronne w postaci dodatkowej tu lei magnetycznej (w wariancie b) lub w postaci specjalnie skonstruowanej magneśnicy umożliwiającej wyjmowanie wirnika na zewnątrz maszyny bez otwarcia obwodu magnetycznego (w wariancie a).

Odrębnym zagadnieniem jest wytworzenie odpowiednio silnego pola magnetycznego, niezbędnego do namagnesowania magnesu trwałego. Aby doprowadzić magnes do stanu nasycenia — natężenie pola magnetycznego magnesującego powinno być teoretycznie nieskończenie duże. Jednakże już przy H_s > 5_BH_C właściwości magnetyczne materiału magnesowanego zmieniają się nieznacznie (we wzorze: H_s — natężenie pola magnetycznego magnesującego; _aH_c — natężenie pola magnetycznego powściągające dla danego materiału magnetycznego). Jak widać, przy magnesowaniu konieczna jest znajomość _BH_C materiału magnesowanego.

Przy magnesowaniu trzeba również zwrócić uwagę, aby przekrój magnesowanego wirnika był równomierny, gdyż w przeciwnym razie mogą się zdarzyć miejsca niedomagnesowane.

W celu namagnesowania materiału magnetycznie twardego konieczne jest zasilanie cewki wzbudzającej urządzenia magnesującego impulsem prądowym o dużej wartości. Wytworzenie wymaganego impulsu jest możliwe w układzie przedstawionym na rys. 2.19, który został opracowany w WAT [10].

Działanie układu jest następujące. Po załączeniu wyłącznika fV_l napięcie przemienne 220 V/50 Hz jest przyłączone poprzez bezpiecznik automatyczny B₂ i rezystor R_u którego zadaniem jest ograniczanie prądu w chwili włączenia, do baterii kondensatorów C_hl i C_b2. Gdy wyłącznik W₂ znajduje się w pozycji „wył”, wówczas napięcie zasilania jest przyłączone przez styki S_{ i S₂ stycznika S do obu równolegle połączonych baterii kondensatorów C_bL i C_hl. Obecność napięcia zasilania sygnalizuje lampka neonowa N_lt stan naładowania baterii kondensatorów zaś lampka neo-

Rys. 2.19. Schemat połączeń układu do magnesowania materiałów magnetycznie twardych (wg [10])

nowa N_z- Woltomierz V wskazuje wartość napięcia na zaciskach wyjściowych baterii.

Transformator Tr służy do ładowania kondensatora C. Energią zgromadzoną w tym kondensatorze jest załączany tyrystor Ty poprzez rezystor R₂ (ograniczający prąd bramki tyrystora), zamknięty zestyk przekaźnika P (załączenie impulsu bramkowego) oraz diodę przeciwna-pięciową D₃. Przekaźnik P ma uzwojenie włączone równolegle do zacisków baterii kondensatorów C_M. Załączenie przekaźnika P, a więc i tyrystora Ty, odbywa się za pomocą przycisku P_x. Naciśnięcie przycisku powoduje załączenie tyrystora, a tym samym rozładowanie baterii C_hl i C_b2 przez cewkę magnesującą R_L.

Wartość uzyskanego przepływu zależy od pojemności i napięcia baterii kondensatorów, jak również od rezystancji i indukcyjności obwodu rozładowania kondensatorów. Aby uzyskać wymaganą wartość przepływu można w omawianym układzie zmienić pojemność i napięcie baterii kondensatorów, a także dobierać różne cewki magnesujące, zmieniając tym samym rezystancję i indukcyjność obwodu wyładowania.

Zmiana pojemności i napięcia wyjściowego baterii kondensatorów odbywać się może za pośrednictwem wyłącznika W₂ i normalnie otwartych zestyków S₃ i S_A stycznika S. Stycznik 5 jest zasilany ze źródła 36 V napięcia stałego. Ustawienie wyłącznika w pozycji „zał” powoduje zadziałanie stycznika S, a więc otwarcie jego zestyków S_x i S₂, a zam-