NoB
7

36 NAUKA O BOGU

nie na tron opisywane jest jako akt zrodzenia (Ps 2,7; zob. egzegezę chrystologiczną w Dz 13,33; Hbr 1,5; 5,5). W księgach mądrościowych sprawiedliwy to syn Boży, o którego Ojciec troszczy się, gdy jest prześladowany (Mdr 2,18; 5,5; por. również 12,19-21 oraz Syr 4,10).

Tak więc istniały już możliwości interpretowania postaci Jezusa, choć istniejąca tradycja rychło została uznana za niewystarczającą dla przedstawienia szczególnej więzi łączącej Nazarejczyka z Bogiem. Pojęcie syn określa nie tylko stosunek pochodzenia, ale również bliskość i zażyłość. Ten właśnie moment Nowy Testament stawia na pierwszym planie. Jądrem synostwa Bożego jest więc relaq'a między Nim i Ojcem, mianowicie relaqa istoty Obu. Późniejsza teologia tryni-tarna odwołuje się do tego w decydujący sposób.

2.4.2 Teologia Pawłowa

a)    Statystycznie biorąc Paweł raczej rzadko używa zwrotu „Syn Boży", znacznie chętniej mówi o „Panu" (Kyńos). Ale tam, gdzie go stosuje, wiąże z nim wypowiedzi o wielkiej doniosłości (Rz 5,10; 8,3.29-33; 1 Kor 1,9: 15,23-28; Ga 1,16; 2,19 n.; 4,4-7; Kol 1,13).

b)    Szczególną wagę ma początek listu do Rzymian: „Paweł (...) przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej (...). Jest to Ewangelia o Jego Synu, pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym Mocy Synem Bożym" (Rz 1,1-4).

Formę „Syn Boży” Paweł przejął. Odnosi ją do wywyższonego Chrystusa, ale widzi w niej opis jakościowo niepowtarzalnego i jedynego w swoim rodzaju stosunku do Boga. Istnieje on nie dopiero od chwili wywyższenia, ale już we

wszystkich fazach poprzedzającego życia Jezusa, a także w dal-•ych dziejach.

c)    Widoczne jest to w tym, w jaki sposób Apostoł widzi woje własne nawrócenie: „Spodobało się Temu, który wybrał

mnie (...), aby objawić syna swego we mnie" (Ga 1, 15 n.). luitek: „Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża, h raz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć umiał prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest yoiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego lobie wydał za mnie" (Ga 2,19 n.). Zwróćmy uwagę na mianę: teocentryzm z 1,16 staje się w 2,19 chrystocentryz-mem, podmiotem wiary Pawiowej stał się teraz Chrystus — po-moważ jest Synem Bożym.

d)    Znaczenie określenia „Syn Boży" rysuje się w nowy posób, gdy Paweł wymienia przyczynę pewności wierzących

(U/. 8,31-39). Jest ona dana, gdyż Bóg „nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał" (w. 32). W tym ukazuje Bóg w niewyobrażalny sposób swoje miłosierdzie. W swoim Synu sam włącza się w wydarzenie grzechu, którym |ost skazanie Jezusa.

e)    Apostoł wiąże z pojęciem Syna Bożego motyw posłania (Iłz 8,3; Ga 4,4). Gdy Bóg zsyła Syna swego na świat, nie tylko przewyższa wszystkie poprzednie posłania (np. proroków: Hbr 1,1), lecz nadaje swemu działaniu dla zbawienia zupełnie nową jakość⁸.

f)    Jak wskazuje fragment Listu do Galatów, Paweł wiąże określeniem „Syn Boży" jeszcze dalszą myśl. Boże Synostwo

" We wskazaniu na zesłanie teologowie widzą już wskazanie na preegzys-'"ticję Syna. Jest to zapewne słuszne, lecz ściśle biorąc myśl ta nie wynika l"»zcze z życia, śmierci i wyniesienia Jezusa do Chwały, lecz z konsekwentnej " fleksji teologicznej. Do zagadnienia tego trzeba będzie wrócić w toku in/odstawiania teologii trynitamej.