Obraz
2 6

pokładach żwiru w Kuwejcie ora?, w okolicach Basry - żwiru skalnego pochodzącego z gór Hidźaz w Arabii zachodniej. Badania przeprowadzone na powierzchni ziemi potwierdziły istnienie pradawnej rzeki (il. 7).

Dr El-Baz nadał zaginionej rzece nazwę Rzeka Kuwejcka. Sugerujemy, że w starożytności nazywała się Piszon. Przecinała Półwysep Arabski, który rzeczywiście był w zamierzchłych czasach źródłem złota i drogich kamieni.

A co z rzeką Gichon, „która opływa cały kraj Kusz”? Kusz wymieniony jest dwukrotnie w tablicy ludów - raz z krajami chamicko-afrykańskimi, Egiptem, Putem (Nubią-Sudanem) i Kanaanem, a następnie jako jeden z krajów Mezopotamii, gdzie panował Nimrod, którego „zaczątkiem królestwa był Babilon, F.rech, Akkad, wszystkie w kraju Synear” (Sumer). Me-zopotamski Kusz leżał według wszelkiego prawdopodobieństwa na wschód od Sumeru, na terenie gór Zagros. Był ojczyzną ludu K as z u, jak Akadowie nazywali K a syto w, którzy w II tysiącleciu prz. Chr. ruszyli z gór Zagros w dolinę Mezopotamii i zajęli Babilon. Ta starożytna nazwa w formie Kuszan, określająca dzielnicę Suzy („Susan” w biblijnej Księdze Estery) przetrwała do czasów perskich, a nawet rzymskich.

W tym rejonie gór Zagros jest kilka rzek odpowiedniej wielkości, nie przyciągnęły one jednak uwagi uczonych, bo żadna z nich nie dzieli górnych dopływów z Tygrysem i Eufratem (które mają swe źródła setki kilometrów' dalej na północny wschód). Wchodzi tu jednak w grę jeszcze inna 26

kwestia: czy starożytni nie mówili o rzekach, które łączą się ze sobą nie w dopływach, lecz w ujściach, wpływając do Zatoki Perskiej? Jeśli tak, to (ii chon czwarta rzeka Edenu byłaby rzeką, która u szczytu Zatoki Perskiej łączy się z Tygrysem, Eufratem i nowo odkrytą Rzeką Kuwejcką!

Jeśli na problem spojrzy się w ten sposób, to oczywista kandydatka na rzekę G i chon wyłania się z łatwością. Jest to rzeka Karun, która faktycznie jest główną rzeką starożytnego kraju Kasz u. Mająca około 800 km długości, tworzy niezwykłą pętlę, zaczynając swój kręty bieg w paśmie Zerd-e-Kuh, w dzisiejszym południowo-zachodnim Iranie. Zamiast spływać w dół na południc do Zatoki Perskiej, płynie głębokimi wąwozami „do góry” {jak widać na współczesnej mapie), na północny zachód. Potem zakreśla pętlę i zygzakując zaczyna płynąć na południe, opuszczając wysokie góry Zagros i kierując się w stronę zatoki. Na koniec, na odcinku o-statnich mniej więcej 160 km, prostuje bieg i łagodnymi meandrami dopływa do miejsca, w którym zlewa się z Tygrysem i Eufratem w bagnistej delcie, jaką te rzeki tworzą u szczytu Zatoki Perskiej (w Szatt al-Arab, o-bccnic terytorium spornym między Iranem i Irakiem).

Lokalizacja, okrężny szlak, wartki bieg, zlewanie się z trzema innymi rzekami u szczytu Zatoki Perskiej wszystko to sugeruje nam. że rzeka Karun mogła być biblijną G i c h o n, która opływała kraj Kusz. Ta identyfikacja w połączeniu z odkryciem (dzięki technice kosmicznej) głównej rzeki Arabii oraz ustaleniem położenia ogrodu Eden w południowej Mezopotamii potwierdza fizyczne istnienie takiego miejsca i stwarza solidną podstawę faktograficzną - nie mitologiczną - dla związanych z tym miejscem opowieści o boskich spotkaniach.

Uznanie południowej Mezopotamii, starożytnego Sumeru, za miejsce E.D1N, pierwotny biblijny Eden, wnosi coś więcej niż tylko konstatację geograficznej zgodności między tekstami sumeryjskimi a narracją biblijną. Pozwala bowiem zidentyfikować istoty^-, z którymi człowiek miał boskie spotkania. E.D1N był siedzibą („E”) DIN („prawych/boskich”). Ich pełny tytuł brzmiał DIN.GIR, co znaczyło „prawi z pojazdów rakietowych”, i był zapisywany piktograficznie w formie dwuczłonowej rakiety, której moduł dowodzenia mógł się odłączać jako lądownik (il. 8a). Kiedy pismo rozwinęło się z piktograficznego w klinowe, piktogram ów został zastąpiony symbolem gwiazdy o znaczeniu „niebiańscy”. Później, w Asyrii i w Babilonie, symbol ten uproszczono do znaku skrzyżowanych klinów (il. 8b), a jego znaczenie w języku akadyjskim zmieniło się na Ilu „wzniośli”.

27