obraz3 (132)

nym w drzewie. Z kolei pantomima śmierci i zmartwychwstania znachora pokazuje również, że to właśnie ((Daramulun wskrzesza go i osobiście przyjmuje, aby dać mu „substancje magicznej W żadnej innej ceremonii dojrzałościowej najwyższa Istota niebiańska nie odgrywa tak istotnej roli. Wszystkie próby, którym poddany jest nowicjusz, przechodzi się w imieniu Daramuluna, a wszelkie objawienia odnoszą się do jego gestów i mocy.

SYMBOLIZM ŚMIERCI INICJACYJNEJ

Rola Istoty najwyższej jest także dosyć ważna w ceremoniach inicjacyjnych Wiradjuri²⁶. Nowicjusze, zaprowadzeni do lasu i pouczani przez opiekunów, oglądają tańce znachorów, którzy posmarowani węglowym pyłem dokonują pokazu swych mocy magicznych, ukazując przedmioty, które

-    jak twierdzą - wyciągające swych wnętrzności. Jedno z najbardziej spektakularnych przedstawień wygląda następująco: główny znachor znika i powraca po chwili przyodziany w gałęzie i listowie, które - jak oświadcza

-    zerwał w obozie Baiame.. U Wiradjuri Daramulun nie jest już, jak u Yuin, Istotą najwyższą, ale synem lub sługą („boy”) Baiame, Boga najwyższego w całym tego słowa znaczeniu. Daramulun odgrywa jednak zasadniczą rolę w obrzędzie wyrywania siekacza. Wedle opisu Mathewsa²⁷, nowicjuszy nakrywa się i mówi się im, że Daramulun ich spali. W czasie wyrywania zębów dają się słyszeć warkotki. Teraz odkrywa się ich nagle i pokazuje palcem ów przedmiot, krzycząc: „Oto Daramulun!” Pozwala się im dotknąć warkotek, a następnie starannie się je niszczy lub pali. Według streszczonego przez Mathewsa²⁸ mitu, Daramulun mówił do swego ojca lub pana, Baiame, że podczas inicjacji zabijał chłopców, rozcinał ich na kawałki, palił, a następnie przywracał do życia „istoty nowe, ale każda bez jednego zęba”. Wedle innych wariantów, połykał ich, a po pewnym czasie zwracał żywych.

Tym bardzo ważnym motywem inicjacyjnym - połknięciem przez Istotę boską jub potwora - zajmiemy się później. Na razie dodajmy, że także u innych plemion uważa się, że Daramulun zabija i wskrzesza neofitów w trakcie inicjacji. Wonghibon, jedno z podplemion Wiradjuri, mówią, że Thurmulun chwyta nowicjusza, zabija go, czasem dzieli na małe kawałki, a następnie wskrzesza, odejmując mu ząb²⁹. Gdy u Turbal'słyszy się nocą warkotkę, kobiety i dzieci wierzą, iż znachorzy pożerają nowicjuszy⁷⁰.

²⁰ Ibid., s. 5S5 nn.

²⁷ R. H. Mathews, The Burbung of the Wiradjuri Tribes („Journal Anthrop. Inst.”, XXV, 1896), s. 311.

^2S Ibid., s. 297.

²⁹    A.L. P. Cameron, On some Tribes ofNew South Wales („Journ. Anthrop. Inst.”, XIX, 1885, s. 344 nn.), s. 357-358; por. także Howitt, op. cit., s. 588-589. Podobny mit i rytuał u Euahlayi; por. K. L. Parker, The Euahlayi Tribe (London 1905), s. 62-64.

³⁰    Howitt, op. cit., s. 596.

30