OMiUP t2 Gorski 1

odsłonić dolne partie płyt w celu swobodnego kontaktu z nowymi porcjami pary.

5.3.3.2. ROZSTAWIENIE RUR W SKRAPLACZACH

Istotne znaczenie dla wymiany ciepła w skraplaczach ma rozstawienie rur w pęczkach. W staz-szych konstrukcjach skraplaczy stosunkowo najprostsze jest rozstawienie rur względem siebie w kształcie kwadratu lub prostokąta, i to możliwie gęsto jedna obok drugiej. Rozstawienie takie jest bardzo korzystne pod względem wykorzystania miejsca (rys. 5.62#), dolne rurki w rzędach są jednak całkowicie omywane spływającymi z górnych rurek skroplinami, co wiąże się z dość dużym oporem cieplnym.

ab    c

Rys. 5.62. Schematy układu rurek w skraplaczu: a) dla układu szeregowego, b) naprzemianległy (romboidalny), c) układ wg Ginabata

Rozstawienie rur przedstawione na rysunku 5.62b jest znacznie korzystniejsze od poprzedniego, jednakże i w tym rozwiązaniu dolne rzędy rur są izolowane grubą warstwą skroplin. Poza tym istnieje tendencja, choć nieco mniejsza niż w układzie kwadratowym, do swobodnego przepływu pary między rzędami rur, bez kontaktowania się z powierzchnią chłodzenia.

Najkorzystniejszy okazał się układ zaproponowany przez Ginabata (rys. 5.62c). Skropliny spadające w postaci kropel na niżej położone rzędy rur omywają jedynie około 0,25 obwodu dolnej rury. Pozostała zatem część obwodu jest dostępna dla bezpośredniego kontaktu z następnymi porcjami pary, gdyż nie występuje na niej warstewka skroplin, stwarzająca opór cieplny.

W układzie Ginabata warunki wymiany ciepła z pary do ścianki rury na 0,75 obwodu wszystkich rur w skraplaczu będą takie same. Oczywiście, na pozostałych 0,25 obwodu, w miarę przechodzenia w głąb pęku rur, wytworzy się (i będzie się powiększać) warstewka skroplin, co utrudni wymianę ciepła.

Warunki wymiany ciepła pogarszają się znacznie wraz z przemieszczaniem się w głąb pęku rur. Praktycznie dla układu szeregowego i romboidalnego, już

91