scan1 (2)

Tacy, jak Malik, to ofiary bandyckiego systemu i całej sieci zależności, w której najbardziej cierpią zwykli ludzie. Ludzie, których porywano dla statystyki - aby wykazać się przed naczelnikiem wykryciem przestępstwa i aresztowaniem „terrorystów”, aby „przykryć” zabójstwo dokonane przez kolegę. Wystarczy złapać paru bezbronnych, zwykłych chłopaków, torturami zmusić ich do podpisania fałszywych zeznań i sprawa załatwiona. „Sprawcę” najłatwiej później zabić - na wszelki wypadek. Po co zbędni świadkowie.

Podobnych historii można w Czeczenii usłyszeć tysiące - większość bez happy endu. Niektóre - jak ta - dzięki działaniom bliskich uzyskały większy rozgłos, trafiły do raportów Memoriału czy Amnesty International. Inne opowiedziane zostały europejskim urzędnikom wydającym decyzje o przyznanie statusu uchodźcy (jako potwierdzenie osobistych prześladowań), jeszcze inne (większość?) przechowywane są jedynie w pamięci bliskich, którzy pamiętają o okrucieństwach struktur siłowych i milicji. Kto wie, czy jeśli sytuacja się nie zmieni, to w swoim czasie znowu nie chwycą za broń, aby zemścić się za śmierć syna lub ojca?

O zaprzestanie stosowania przemocy wobec niewinnych ludzi walczy garstka obrońców praw człowieka, ludzi, którym nie jest wszystko jedno i którzy ryzykują własnym życiem, aby ocalić kolejne niewinne osoby przed bezwzględnością władz.

*

„Natalia Estemirowa. Służyła społeczeństwu. Zginęła z rąk siło-wików” - głosi napis na transparencie przeganianych przez milicję manifestantów, żądających zaprzestania morderstw niewinnych ludzi przez struktury siłowe.

Natasza Estemirowa była znaną obrończynią praw człowieka w Czeczenii, dziennikarką, autorką szeregu reportaży o działaniach wojennych w Czeczenii, wielokrotnie nagradzaną za swoje osiągnięcia, służbę społeczeństwu i prawdzie.

Została porwana w sierpniu 2009 roku koło swojego domu w Groźnym. Następnego dnia jej noszące ślady tortur ciało znaleziono w miejscowości Gazi-jurt w sąsiedniej Inguszetii. Miała pięćdziesiąt lat, osierociła szesnastoletnią córkę.

Wielokrotnie dostawała pogróżki. Wiedziała, że może w każdej chwili zginąć. Dążenie do prawdy i wewnętrzna duma nie pozwalały jej jednak rezygnować z walki o życie niewinnych ludzi i należyte ukaranie przestępców. Nie chodziła otoczona ochroną, nie jeździła opancerzonym samochodem.

Początkowo wydawało się, że za jej zabójstwem stoi Kadyrow, o którym Estemirowa wyrażała się niepochlebnie, ujawniając kolejne zbrodnie jego „psów”. Wygląda jednak na to, że przyczyna zabójstwa była dużo bardziej prozaiczna. O pewnej „lokalnej” zbrodni Natasza wiedziała za dużo, co gorsza chciała rzecz nagłośnić. Owa sprawa, którą Natasza najprawdopodobniej przepłaciła życiem, niewiele różniła się od historii młodych mieszkańców Nowych Atagów. Inny rejon, inny komisariat, inne śmierci i podobnie bezwzględni, bezkarni mordercy, dla których życie i godność ludzka tak niewiele znaczą.

*

- Nie mogę uwierzyć, że jej nie ma - opowiada przyjaciel Nataszy z Groźnego. - To była złota kobieta. Wszyscy ją lubili i podziwiali. Mam jeszcze od niej sms-y. Chciałem skasować, ale jakoś ręka nie daje. Nie mogę się z nimi rozstać, czasami siadam i czytam... Robiła pyszne pierogi. Obiecała, że mnie zaprosi w przyszłym tygodniu...