skanowanie0062

DO PANA

Będę opiewa! męki Twoje, Panie, albowiem w pogardzie mam własne.

Będę opiewał męki Twoje, gdyż pełne jest ciało moje i dusza żałości, a przedmiotu jej wyznać nie mogę.

Wstydzi się jestestwo moje cierpień, od których ginie, albowiem są niegodne i plamią rękę, która mnie nimi dotknęła.

Nie rzucę, Panie, sromu na chwałę Twoją wyznania cierpień, które na mnie zsyłasz.

Będę opiewał Twoje męki, Panie, albowiem w pogardzie mam własne, a dusza moja pełna jest żałości.

Nie okryję, Panie, duszy swojej hańbą jęczeniem w boleści nikczemnej.

Nie okryję, Panie, iskry Twojej hańbą, dając jej gasnąć w śmietnisku żądz ziemskich.

Niech mię kąsa robactwo dolegliwości człowieczych — nie będę wył, choćbym umierał.

Jako róża, gdy jej korzeń pożerają czerwie, schnie w liściach, a przecie wykwita purpurowym kwiatem, — tak schnąć będę, gorejąc miłością dla Ciebie.

Albowiem kocham, Panie, iskrę Twoją. Kocham wcielenie Twoje we mnie i nie dam okryć mu się hańbą w śmietnisku nędz ludzkich.

Nie okryję Cię Panie, hańbą, jęcząc w cierpieniu nikczemnym.

Będę opiewał Twoje męki, Panie, Twe męki piękne, wielkie, nieśmiertelne.

Błagałem Cię, Panie, o boleść ogromną i wieczną, gdyś mi odmówił wiecznego, nieogarnionego szczęścia, o którem prosił, by oczom Twoim zakwitnąć rajem cudownym.

Błagałem Cię, Panie, o boleść ogromną i świętą, gdyż duch mój obrzydzeniem ginął w śmietnisku brudnych nędz życia.

Błagałem Cię, Panie, o mękę godną mej duszy. Bym chadzać mógł w męczarni z czołem dumnym i oczyma sennymi.

O mękę godną Ciebie, błagałem Cię, Panie, dla wcielenia Twojego we mnie.

O mękę wiekuistą błagałem Cię, Panie, gdyś wcieleniu swemu odmówił szczęścia swego.

Nie wysłuchałeś, Panie, błagania mego o mękę, jakoś błagania o szczęście nie wysłuchał.

Zostawiłeś mnie w śmietnisku ziemskim, na pożarcie robactwu nędz i utrapień ziemskich. Zelżyłeś tą srogością wcielenie swoje we mnie.

123