page0324

320

albo rzucano je do piekła na srogie męki, albo w powietrzu musiały przebywać, gdzie również były dręczone, póki im nie wyznaczono nowego czasu próby na ziemi *).

Ze Assyryjczycy i Babilończycy wierzyli w życie wieczne dusz, nie ulega dziś, po tylu odkryciach nad Eufratem dokonanych, najmniejszej wątpliwości. W modlitwie za jakiegoś króla, czytamy:

A po życiu doczesnem

Oby na ucztach srebrzystych wzgórz

Niebieskiego dworu

W kraju szczęśliwych . . .

Prowadził życie wieczny i święty W obliczu wszystkich bogów,

Zamieszkujących Assyryą.

Gdzieindziej znów modlitwa za umarłego powiada:

Dusza męża, który wśród chwały zstąpił,

Ukaże się promienna jak złota blask.

Oby temu mężowi słońce nowe dało życie,

A Merodach pierworodny niebios Niech mu szczęśliwego udzieli mieszkania.

Przedewszystkiem zaś poemat, zatytułowany: „Izdubar“ i w nim opisana podróż do piekieł Istary, królowej miasta Erech (greckie Op/ó'*], obecnie Warka), daje niezbity dowód, że Assyryjczycy wierzyli w wieczność kar piekielnych. Oto króciutka treść eposu:

Kiedy tyran Elamitów, Humbaba, srodze dokuczać zaczął miastu Erech, wezwała Istar pomocy dzielnego Izdubara, który przy pomocy swego przyjaciela, Eabana, miasto zdobył i Humbabę życia pozbawił. Z wdzięczności za tę przysługę, Istar ofiarowała swą rękę Izdubarowi, ale mąż twardy wzgar-

*) Cathrein op. c. Anhang str. 471.

http://rcin.org.pl