P1010268 (3)

9. Wampiry-nekrofile

Ornella Volta zwraca uwagę, że termin „wampir" zaczyna oznaczać w ' ku popularnym w wieku XIX nie tylko umarłych, którzy wychodzą"!'Z bów, lecz również - przez dziwne odwrócenie - żywych, którzy przychodzą do grobów, aby je profanować¹. Nekrofagia, a zwłaszcza Nekrofilia zajmują poczesne miejsce w poświęconej wampirom encyklopedii Villeneuve’a i De-gaudenzFego, którzy uważają - podobnie jak Volta - że nekrofilia jest swoistą inwersją wampiryzmu, gdyż idzie o niepokojenie zmarłego, zawsze jednak w celach seksualnych i na pograniczu między śmiercią a życiem. Przypadki nekrosadyzmu (seksualnego znęcania się nad zwłokami) uznają oni za bliższe wampiryzmu niż nekrofilia².

Nekrofilia jako „miłość do umarłych” przybiera postacie zróżnicowane. Erich Fromm w tradycyjnym rozumieniu nekrofilii wyróżnia dwa rodzaje zjawisk: „(1) nekrofilii seksualnej, męskiego pożądania stosunku seksualnego lub innego rodzaju seksualnego kontaktu z ciałem martwej kobiety oraz (2) nekrofilii nieseksualnej, pragnienia dotykania zwłok, znajdowania się w ich pobliżu i spoglądania na nie, a w szczególności pragnienia rozczłonkowy-wania ich”. Opierając się na pracy Hansa von Hentiga (Der nekrotope MenscK Stuttgart 1964), Fromm przytacza wiele drastycznych przykładów nekiofilii seksualnej. Obok nich pojawia się - zdaniem Fromma ~ niepowiązana z sek sualizmem nekrofilityczna destrukcyjność jako namiętność i ozczłonkow\ w a nia, rozdzierania, rozszarpywania na części żywych organizmów. Ten właśnie

1

O- Volta, Le vampire, s. 92. W istocie, jak utrzymuje autorka, w XVIII wieku fenomen zwany ..wampiry-zmem zakładał także wymierzanie kary trupom uznanym za „winne”. Kapłani i sędziówi<- ^{u 1} ‘ czenia z nimi raz na zawsze - kazali je wykopywać i kaleczyć. Volta powołuje się na Dom Calmeta.

2

R. Villeneuve et J.-L. Degaudenzi, Le musee des mmpires, s. 202. Nekrołilt bowiem M n ^Wielu przyjmuje, „łagodnymi maniakami” i nie przejawiają skłonności agic.s\wnyth 1