t092

3. Technika pisania prac magisterskich

-    słownikowe, tj. podające znaczenie terminów obcojęzycznych, staropolskich itp.,

-    bibliograficzne, tj. zawierające opisy dokumentów, z których pochodzą informacje i cytaty zawarte w tekście głównym pracy.

Ze względu na treść przypisy można podzielić na [144]:

-    źródłowe, które ograniczają się do wskazania, skąd pochodzi podana w treści głównej pracy informacja, pogląd lub cytat;

-    polemiczne, będące rozszerzonymi przypisami źródłowymi i stosowane wówczas, gdy podejmujemy polemikę z poglądami przytoczonymi lub omówionymi w tekście głównym pracy;

-    dygresyjne, które podają własne uwagi autora pracy dotyczące omawianego w niej zagadnienia;

-    odsyłające - stosowane, gdy nawiązujemy do omówionych już zagadnień lub które zamierzamy dokładnie omówić w dalszej części pracy.

Przypisy w pracach promocyjnych należy umieszczać u dołu strony, do której tekstu się odnoszą, i oddzielać od tekstu głównego linią ciągłą około 10 znaków. Przypisy łączy się z tekstem za pomocą odnośników (odsyłaczy) cyfrowych. Oznaczenia cyfrowe odnośników mogą być: ciągłe w całej pracy, ciągłe w obrębie każdego rozdziału lub ciągłe w ramach każdej strony. Odnośniki w tekście umieszcza się przed znakami przestankowymi, z wyjątkiem cudzysłowów, nawiasów i pytajników. Numer odnośnika pisze się w tekście o jeden ząbek wałka maszyny wyżej. W pracach zawierających wiele liczb wskazane jest ujmowanie odnośników cyfrowych w nawiasy, np. ⁽³⁾. Numer w przypisie pisze się z wcięciem, obejmującym np. 5 znaków, również o jeden ząbek wałka wyżej, a między wierszami stosuje się odstępy mniejsze niż w tekście głównym (tzn. tekst przypisów pisze się bez interlinii).

W pracach magisterskich przypisami najczęściej stosowanymi są przypisy bibliograficzne źródłowe. Dlatego zostaną one omówione szerzej. Przypisy te mogą być redagowane w różny sposób, jadnakże wszystkie one powinny być w całej pracy podawane jednakowo.

W przypisach bibliograficznych powinny się znaleźć podstawowe elementy identyfikacyjne cytowanego dokumentu, uzupełnione wskazaniem właściwej strony. Elementy opisu należy wymieniać w określonej kolejności, zależnej od opisywanego dokumentu.

Przypisy bibliograficzne do wydawnictw zwartych należy opracowywać na podstawie karty tytułowej, a w dalszej kolejności karty przedtytułowej, metryki, okładki. Opis bibliograficzny obejmuje: informację o autorze (indywidualnym, tj. inicjał imienia i nazwisko, lub korporatywnym), tytuł i dodatki do tytułu (należy je podawać wtedy, gdy są niezbędne do zrozumienia tytułu lub wyjaśnienia charakteru publikacji), numer tomu, części lub wolumenu (w wypadku wydawnictwa wielotomowego), nazwę wydawcy (można stosować powszechnie przyjęte akronimy nazw wydawców, np. PWN, PWE, „Pax”), rok wydania, seria i jej nazwa, numer (jeżeli występuje) oraz numer strony.