3. Technika pisania prac magisterskich 108
Wymagania techniczne odnośnie do oryginałów fotograficznych są ujęte w PN--72/P-55030: Materiały wydawnicze. Oryginały reprodukcyjne.
W celu zwiększenia wyrazistości i czytelności konstrukcji pracy jest niekiedy potrzebne przeniesienie niektórych materiałów liczbowych i graficznych z podstawowej części pracy do załącznika. Przenosi się te materiały, które w postaci przetworzonej i uproszczonej zostały uzyskane w głównym toku wywodów. W załączniku mogą się znaleźć także większe zestawienia liczbowe w postaci tabel, obliczenia uzupełniające (np. statystyczne), zarządzenia, normy, wzoty druków i in.
Technika sporządzania załączników nie odbiega od techniki sporządzania tabel, rysunków, wykresów, itp., jednak zamiast nazwy „tabela” czy „rycina” używa się terminu „załącznik”. Wszystkie załączniki numerujemy za pomocą kolejnych cyfr arabskich, pisząc w górnym prawym rogu strony np.: Załącznik 5. W tekście właściwym pracy należy powoływać się na zawarte w nich materiały przez podanie odpowiedniego numeru załącznika.
Gdy załączników jest kilka i są one krótkie, piszemy je kolejno na jednej stronie, załączniki dłuższe natomiast - na osobnych stronach.
Do materiałów dodatkowych i informacyjno-uzupełniających należą: wykaz piśmiennictwa, spis tabel, spis ilustracji, wykazy skrótów, wykazy symboli, spis treści i streszczenia.
W pracach naukowych należy zamieszczać zestawienie wykorzystanej w pracy literatury, tzn. tych pozycji, na które autor powołuje się w przypisach. Tę część pracy można nazwać bibliografią, piśmiennictwem, wykazem piśmiennictwa, źródłami, wykazem źródeł, literaturą przedmiotu, spisem literatury itp. Literaturę tę można szeregować alfabetycznie bądź grupować według kryteriów treściowych lub formalnych (np. rodzajów dokumentów), a w obrębie grup układać alfabetycznie. Podział literatury, np. na opracowania książkowe, artykuły, akty prawne czy opracowania branżowe, jest celowy, gdy liczba pozycji w każdej grupie jest znaczna.