f LEKSYKALNE ŚRODKI STYLISTYCZNE H
- lo zestawienie ze sobą dwóch przedmiotów, zjawisk, pojęć ze względu na łączące je ‘ podobieństwo, posiadanie jakiejś cechy wspólnej, np. silny jak tur, czerwony jak krew.
- podobieństwo może być odczytane od razu, choć czasami trzeba się go z trudem do- : szukiwać (zwłaszcza w porównaniach poetyckich).
- człony porównania powiązane są wyrażeniami: jak, jakby, jak gdyby, jako, niby, podob- >
nie, na kształt l
Obłoki leżą w stawie Jak płatki w szklance wody.
Laską pluskam ostrożnie Aby nie zmącić pogody.
(J. TUWIM, Strofy v późnym fecie)
-“Csg©3-
- lo mocno rozbudowane, obszerne porównanie. }
- człon drugi jest rozwiniętym, samodzielnym obrazem poetyckim.
- było stosowane przez Homera (stąd nazwa) w Iliadzie i Odysei, charakterystyczne dla ś eposu, często używane przez A. Mickiewicza w Panu Tadeuszu;
- rzadziej występuje w poezji współczesnej. i
Jako wilk, obskoczony znienacka przy ścierwie,
Rzuca się oślep w zgraję, co mu ucztę przerwie,
Już goni, ma ją szarpać, wtem śród psiego wrzasku Trzaslo ciche pólkurcze, wilk zna je po trzasku,
Śledzi okiem, postrzega, że z tylu za charty,
Myśliwiec wpół schylony, na kolanie wsparty,
Rurę ku niemu wije i już cyngla tyka;
Wilk uszy spuszcza, ogon podtuliwszy zmyka,
[...]
Tak i Gerwazy z groźną cofał się postawą.
(A. MICKIEWICZ, Pan Tadeusz)
METAFORA
-*<§§©=-
przenośnia
- to wyrażenie, które poprzez nietypowe połączenie wyrazów uzyskuje nowe i (metaforyczne) znaczenie; nieco inne, niż to, które wynikałoby ze znaczeń po- > szczególnych wyrazów.
- metafory często występują w języku potocznym, są używane i powszechnie ro- ; zumiane, np. życiowe zakręty, ostry język, rozmowa w cztery oczy.
- metafory poetyckie są wynikiem indywidualnych, twórczych dokonań językowych au- ; lora, mają charakter niepowtarzalny i jednorazowy.
- od czasów starożytnych uważana była za jeden z głównych środków slylistycz- • nych występujących w utworach poetyckich.
- szczególnymi przykładami metafor są: melonimia, synekdocha, animizacja • i personifikacja.
Obłoki, co z ziemi wstają I płyną w słońca blask zloty,
Acli, one ini się być zdają Skrzydłami mojej tęsknoty.
[-•)
Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach Po drogacli nieskończoności,
Są one dla mnie w marzeniach Oczami mojej miłości.
(A. ASNYK, Tęsknotu)
Jak bezbronny, przeczysty śnieg dusza moja zaściela ziemię lam, gdzie nagi czerni się las i gdzie woda po rowacli drzemie.
(K. ILLAKOWICZÓWNA, Śnieg)