ImageDownloader156 do

302

Ja niechcę szczęścia! Mnie dziś ubogiej Gdyby los złotem cisnął wśród drogi, Gdyby możnością dla mnie się stały Wschodnich powieści czcze ideały,

I gdyby droższe nad wszystkie skarby Piękność i sztnka—myśli osnowę Zaczarowały w tęczowe farby,

W dźwięki muzyki, w arcydzieł mnóstwo, W talentu świętość, w geniuszu Bóstwo, W nęcącą sławnych ludzi rozmowę;

I gdybym wszystko od razu miała Co kupiec i co artysta roi,

Lecz w obcej ziemi—jabym wolała Tak cierpieć tutaj jak bracia moi.

A kiedy niechcę szczęścia cudzego,

To i mądrości nie żądam cudzej;

Rozum—nauki—co mi do tego?

Ja kochać pragnę więcej jak drudzy._

Kochać—bo miłość, to mądrość Boża, To prawda wieków, to niebios zorza;

Co równym światła promieniem świeci Na silnych mędrców, na słabe dzieci. Tylko, że jak chciał symbol natury, Mądrość i słońce jaśnieją z góry.

A słońce musi na ziemi łono Rzucić swój czysty, swój promień złoty; Mądrość być musi w serca wsączoną,

By stworzyć objaw ciepła i cnoty.

Tak ja widziałam—oh! często w życiu, Ze mądrość mędrców—słońce co świeci Ale niegrzeje, a mądrość dzieci,

To słońce w swojem odbiciu.

Wolę być dzieckiem między drobnemi Wolę być ciepłem ziarnem w mej ziemi, Niż gdzie daleko, choćby wysoko,

Choćby przy słońcu, martwą opoką.

Jlłodemu artyście nieużyteczna przestroga.

Ach! strzeż się! ach! strzeż się — ta czamoksiężnica, Co pieśnią rozmarza, co w dźwięki zachwyca,

Już leci tu blisko, już gwiazdy przestania,

Już serce wydziera, już duszę pochłania.

Ach! prędko, ach! prędko, relikwja do ręki!

Bo pieśni cię strują, bo porwą cię dźwięki,

Bo w wieczność daleką polecisz za niemi Bez ojca na niebie — bez braci na ziemi.

Ach! spiesz się, ach! spiesz się—relikwja odczyni Zły urok senliwych widziadeł władczyni.

Weź tylko, woź świętą, weź bardziej ci drogą,

Niż głosyjćj zaklęć drogiemi być mogą,

I przyłóż—oh! przytul do piersi artysty Dłoń szczerej przyjaźni — proch ziemi ojczystej, Ukochaj coś wyższem nad sztukę kochaniem, Zostaniesz się z nami, my z tobą zostaniem.

Ja wołam, ja wołam—artysta nie słucha,

Ta czarnoksiężnica spętała mu ducha,

I wzięła na skrzydła szerokie, tęczowe,

I makiem snów wiecznych zwieńczyła mu głowę.

Już usnął—już wzleciał—już ku nam jedynie Głos czarnoksiężnicy—nie jego głos płynie;

Toż cuda się dzieją, oh! cuda wśród ludzi!

Ten głos go usennił—a nas tu on budzi.

Ten głos go roztęschnił—a nas tu pociesza,—

Ten głos go zabija—a nas tu on wskrzesza— Więc dalej—więc dalej—w muzykę zaklęty,

Leć duchu! tyś grzeszny sam sobie—nam święty.