img137 (8)

Państwo

—    No, tak.

—    Więc trzeba z jej pomocą też troskliwie kształcić ludzi od dziecięcych lat, przez całe życie. A to się jakoś tak ma. Ale zobacz i ty. Bo mnie się nie zdaje, żeby, jeśli ktoś ma zdrowe ciało, u tego ono własną mocą wywoływało zdrowie duszy, tylko na odwrót: dusza dobra własną mocą czyni ciało najlepszym jak tylko można. A tobie się jak wydaje?

—    I mnie — powiada — tak samo.

—    Więc może o duszę naprzód dbajmy jak należy i potem jej zostawmy szczegóły troski o ciało, a sami może tylko zarysujmy pewne wzory, aby się zbyt długo nie rozwodzić; będzie najlepiej, jeżeli tak zrobimy.

—    Tak jest.

—    Więc mówiliśmy, że powinni unikać opilstwa. Bo to każ demu innemu raczej ujdzie niż strażnikowi, żeby się upił i nie wiedział, co się z nim dzieje.

—    To by było śmieszne — powiada — żeby strażnik potrzebował strażnika.

—    A jakże tam będzie z wiktem? Bo ci ludzie to zapaśnicy i stają do zawodów największych. Czy nie?

-Tak.

—    Więc czy stan fizyczny atletów podczas treningu byłby odpowiedni dla nich?

—    Może być.

—    Wiesz — powiedziałem — z nim się jednak pewna senność łączy i jakieś to ich zdrowie bardzo niepewne. Czy nie widzisz, że śpią całe życie i jak się tylko który choć trochę wyłamie z przepisanej diety, to zaraz taki atleta ciężko zaczyna chorować.

—    Widzę.

—    Więc tym zapaśnikom wojennym — dodałem — trzeba jakiegoś bardziej wymyślnego ćwiczenia. Oni powinni, jak psy, mało spać i mieć jak najbystrzejszy wzrok i słuch, a że

na wyprawach muszą często wytrzymywać odmiany i wody, i pokarmów, i skwarów, i mrozów, więc ich zdrowie powinno być nie takie delikatne.

-    Wydaje mi się.

-    Więc czy najlepsza gimnastyka nie byłaby jakoś bliźniaczo podobna do tej służby Muzom, którąśmy przed chwilą przechodzili?

-    Jak to myślisz?

-Jakaś gimnastyka prosta i przyzwoita, i jak najściślej związana z wojną.

-    W jakimże sposobie?

-    Już i od Homera — powiedziałem — można by się takich rzeczy nauczyć,

Wiesz przecie, że na wyprawie, kiedy bohaterowie ucztują, on ich ani rybami nie karmi, chociaż oni są nad morzem, koło c Hellespontu, ani gotowanym mięsem, tylko pieczonym, o które żołnierzowi najłatwiej. Przecież wszędzie, żeby tak powiedzieć, łatwiej mu ogień rozpalić, niż nosić ze sobą naczynia.

-    Naturalnie.

-    Ani o przyprawach, zdaje mi się, Homer nigdzie nie wspomina. Ale to i inni ćwiczący się wiedzą, że ciało, które ma być w dobrej formie, powstrzymywać się musi od wszelkich takich rzeczy.

-    O dobrze to wiedzą — powiada — i powstrzymują się.

-    Zatem ty, przyjacielu, nie chwalisz, zdaje się, syrakuzań- d skiej kuchni ani sycylijskiego bogactwa przysmaków, jeżeli uważasz, że tak być powinno?

-    Zdaje mi się, że nie.

-    Zatem ganisz zarazem i wdawanie się z dziewczętami z Koryntu u ludzi, którzy chcą być w dobrej formie?

-    Ze wszech miar przecież.

-    Więc i ciastka attyckie, które uchodzą za przysmaki?

-    Z konieczności.

133