img236 (11)

Druidzi

22

Po zwycięstwie nad Hannibalem Rzymianie przystąpili do dalszego podboju Galii Przedalpejskiej i zasiedlania zdobytych terytoriów. Wielu pisarzy, uważanych dziś za rzymskich, to w rzeczywistości pochodzący z tych terenów zromanizowani Celtowie. Wojna w Galii Przedalpejskiej trwała przeszło dwadzieścia lat. Gdy wódz Bojów (Boii) z Galii Przedalpejskiej poddał się wraz z całą rodziną, rzymski konsul dokonał, dla własnej rozrywki, ich rzezi. Rzymska polityka kolonizacyjna zaczęła się w latach 178/173 p.n.e., ale język celtycki i celtyckie zwyczaje przetrwały do czasów imperium. W roku 82 p.n.e Galia Przedalpejska ustanowiona została prowincją rzymską.

W roku 197 p.n.e. Rzym rozpoczął wojnę przeciw Kartaginie i jej celtyckim sojusznikom w Iberii. Wojna trwała przeszło sto lat i skończyła się porażką Celtów i nastaniem pax romana. Kultura łacińska szybko wchłonęła Celtów - również w tym przypadku wielu uznanych pisarzy łacińskich z Iberii było Celtami.

Po zwycięstwie nad Celtami z północnej Italii i z Iberii Rzymianie, pod pretekstem obrony greckiej kolonii w Massilii (dzisiejszej Marsylii), wysłali wojska do południowej Galii, którą podbili i nazwali Galią Narbońską (Gallia Narbonensis) lub po prostu „prowincją”, która to nazwa przetrwała do dziś w formie Prowansja.

Ostatnie zapiski dotyczące pobytu Celtów w Egipcie pochodzą z lat 186/185 p.n.e. W tym czasie Galacja utrzymywała się jako celtyckie państwo w Azji Mniejszej, ale w roku 74 p.n.e. Deiotaros, władca Galacji, zawarł sojusz z Rzymem przeciwko sąsiednim miastom greckim. Przyjaźń Deiotarosa z Pom-pejuszem i później Markiem Antoniuszem okazała się politycznym błędem i Deiotaros znalazł się w rzymskiej wojnie domowej po przegranej stronie. Po śmierci Deiotarosa w 25 r. p.n.e. woska rzymskie wkroczyły do Galacji i uczyniły z niej prowincję rzymską. W 74 r. n.e. Galacja została połączona z Kapadocją w jedną prowincję, a następnie znowu odzielona w roku 106 n.e. Jako odrębna prowincja przetrwała do ósmego wieku n.e. Według świadectwa św. Hieronima, jeszcze w czwartym wieku używano tam języka celtyckiego, choć warstwy wykształcone posługiwały się także greką.

Z nastaniem pierwszego wieku p.n.e. tereny osadnictwa i wpływów celtyckich zaczęły się kurczyć. Celtowie zmuszeni byli wycofać się wzdłuż Dunaju z terenów Tracji, Ilirii, Panonii i Noricum, a pod naporem nadciągających z północnego wschodu plemion germańskich Celtowie cofnęli się jeszcze bardziej na zachód, poza Ren, wielką rzekę, której celtycka nazwa oznacza morze.

Tylko Galia właściwa pozostawała, obok Wysp Byrtyjskich i Irlandii, niezależnym terytorium celtyckim. We wszystkich innych miejscach Celtowie ulegli bądź to niemiłosiernie napierającej machinie wojskowej Rzymu, bądź plemionom germańskim. Kwestią czasu pozostawał podbój ostatnich niezależnych terytoriów celtyckich. Dla będącego u szczytu potęgi Rzymu pretekst pojawił się w roku 58 p.n.e. Kilka lat wcześniej Burebista, władca Dacji, osłabił