img832 (2)

mieży na tej podstawie sądzić, że naukowcy nie wykraczają poza porozsądkowe kategorie samych użytkowników języka albo że nie budują które systematycznie i eksplicytnie opisują dyskurs jako działanie ue.

Sekwencyjna budowa dyskursu. Procesy wytwarzania i odbierania Tfrny i wypowiedzi mają w dużej mierze charakter linearny i sekwencyjny, pierwsze zakłada, że strukturalne całostki (zdania, sądy, akty mowy) inny być na wszystkich poziomach opisywane i interpretowane w relacji do ~pędzających je elementów, co najwyraźniej widać na przykładzie różnych fc koherencji. Ta relatywność dyskursu może też wiązać się z funkcjonalnością: elementy następujące po czymś mogą pełnić specjalną funkcję w iŁsunku do poprzednich. Oznacza to, że użytkownicy języka działają na iiezaco, metodą „prób i błędów”, często popełniając omyłki, ale też korzystając z możliwości reinterpretowania albo naprawiania dokonanych mż aktów.

Konstruowanie tekstów i wypowiedzi. Poza sekwencyjnością dyskursy rrirakteryzuje też konstrukcyjność. Oznacza to, że ich konstytutywne ednostki mogą być funkcjonalnie wykorzystywane, rozumiane lub analizowane jako elementy większych całości, a więc mogą tworzyć hierarchiczne struktury. Dotyczy to zarówno form, jak też znaczeń i składników interakcji.

Poziomy i aspekty. Badacze dyskursu mają skłonność do teoretycznego dekomponowania obiektu poznania na różne warstwy, aspekty lub poziomy, a zarazem do wzajemnego odnoszenia ich do siebie. Poziomy te reprezentują różne odmiany zjawisk obecnych w tekście lub wypowiedzi, takich jak dźwięki, formy, znaczenia albo działania. Z kolei uczestnicy komunikacji w tym samym czasie stosują strategie wykorzystywania wielu poziomów albo aspektów dyskursu.

Znaczenie i funkcja. Użytkownicy języka, jak i uczeni, interesują się znaczeniem: rozumiejąc lub analizując komunikaty, zadają pytania w rodzaju ..O co tu chodzi?” albo „Jaki to ma sens w danym kontekście?” Podobnie jak i inne zasady, również ta ma funkcjonalne implikacje: „Dlaczego mówi się tu o tym?”

Reguły. Zakłada się, że język, dyskurs i komunikacja podlegają regułom. Teksty i wypowiedzi są rozpatrywane jako manifestacje lub realizacje tych podzielanych społecznie reguł gramatycznych, tekstowych, komunikacyjnych czy interakcyjnych. Zarazem jednak analiza faktycznych zastosowań języka będzie skupiać się na tym, jak owe reguły mogą być naruszane, ignorowane lub zmieniane, a także jakie są dyskursywne albo kontekstualne funkcje takich ewidentnych zakłóceń.

41