zdają sobie sprawę z tego, ze bezrobocie me jest popularne bortów. Na tej podstawie Kaleck. przew,dywai, ze po wojnie zjawisko politycznego cyklu gospodarczego z alternatywą przy^'
' P ^Zdecydowanie przeciwstawiał się neoklasycznej teorii, że obniżeni. olać jest najlepszą drogą do zwiększenia zatrudnienia i likwidacji bei_ robocia Obniżki plac spowodują zmniejszenie efektywnego poPiau ni dobra konsumpcyjne i bezrobocie nie tylko się me zmniejszy, ale
wzrośnie.
„Teoria dynamiki gospodarczej”, chociaż tłumaczona na wiele ię2v ków, nie doczekała się tej popularności i zainteresowania, co teoria Key. nesa. Wynika to przede wszystkim stąd, że Kalecki był w sumie znacznie bardziej krytyczny w stosunku do gospodarki kapitalistycznej oraz w znacznie mniejszym stopniu nawiązywał do ortodoksyjnego nurtu ekonomii akademickiej niż czynił to Keynes.
Największe uznanie uzyskał dorobek naukowy Kaleckiego wśród tzw. lewicowego nurtu keynesistowskiego, zwłaszcza u Joan V. Robinson, która w sposób znaczący przyczyniła się do spopularyzowania jego teorii na Zachodzie i uznała go nawet za prekursora teorii Keynesa.
Makroekonomiczna teoria Keynesa miała charakter statyczny. Keynesa interesowały głównie czynniki wpływające na stopień wykorzystania istniejących zdolności produkcyjnych i stan zatrudnienia w gospodarce narodowej. Dlatego ograniczał on swoją analizę do aspektów popytowych, natomiast nie uwzględniał wpływu inwestycji oddanych do użytku na wzrost zdolności produkcyjnych. W latach trzydziestych było to w jakimś stopniu usprawiedliwione.
Po II wojnie światowej sytuacja uległa zasadniczej zmianie. Nastąpił >'kres odbudowy gospodarczej i szybkiego rozwoju gospodarczego. Wzrost gospodarczy stał się głównym wyzwaniem podzielonego świata i ostrej rywalizacji w różnych dziedzinach między ekspansywnym systemem komunistycznym a usprawniającym się wewnętrznie kapitalizmem. Wysokie toiipo wzrostu produktu krajowego stało się miernikiem sukcesu gospodarczego i warunkiem zmniejszania oraz likwidacji bezrobocia.
PieJnnicy teoni Keynesa podjęli próbę zdynamizowania jego teorii. Szyrn z nich był Roy Forbes Harrod (1900-1978), który w pracy
131