Scan10014 (7)

Podejmując pracę wyrównawczą z dzieckiem musimy zdawać sobie sprawę z tego, że jest ono niechętnie nastawione do nauki i podejmować działania likwidujące to nastawienie i pobudzające motywację dziecka do zajęć.

XJ wielu dzieci mających zaburzenia fragmentaryczne występuje nadmierna pobudliwość emocjonalna i ruchowa. Na skutek tej pobudliwości trudności dziecka są niewspółmierne do stwierdzanych zaburzeń spostrzegania Wzrokowego, słuchowego, czy też sprawności motorycznej. Nadmierna pobudliwość potęguje trudności w nauce. Dziecko nadpobudliwe jest w ustawicznym ruchu, nie jest w stanie skoncentrować się na zadaniu, bo nieustannie uwagę jego przyciągają różne przedmioty znajdujące się wokół niego, a także zdarzenia i rzeczy, z którymi zetknęło się przedtem, lub których oczekuje. Bardzo często dzieci nadpobudliwe, nawet gdy są pytane o problem dobrze im znany, podają dobrą dopowiedz po wypowiedzeniu kilku błędnych. Często też mimo wystarczającej sprawności manualnej piszą bardzo brzydko. Kreślone przez nie litery są różnej wielkości, wychodzą za linię lub są niedociągnięte do niej, często okrągłe części liter są kanciaste albo linie proste mają łukowate zakrzywienie. Zbyt duże pobudzenie utrudnia dziecku kierowanie ruchami ręki.

W pracy wyrównawczej z tymi dziećmi musimy kłaść duży nacisk na ćwiczenie koncentracji uwagi i dążyć do zmniejszenia ogólnej pobudliwości.

Realizacja wszystkich tych kierunków oddziaływania psychoterapeutycznego powinna być kontynuowana w toku całej pracy wyrównawczej. Specjaliści w zakresie psychoterapii stosują w tym celu specjalne ćwiczenia relaksacyjne, uspokajające. Jednak niewiele dzieci może z takiej terapii korzystać. Możemy natomiast wiele osiągnąć poprzez oddziaływanie psychopedagogiczne w czasie zajęć wyrównujących braki dziecka.

Podstawowym warunkiem realizowania zadań psychoterapeutycznych jest stworzenie atmosfery sprzyjającej dobremu samopoczuciu dziecka. Najważniejszym czynnikiem tworzącym tę atmosferę jest życzliwy stosunek do dziecka osoby prowadzącej zajęcia, jej opanowanie, spokojne działanie i jej pogodny nastrój.

Prowadzący zajęcia musi być zawsze przekonany o tym, że dziecko jest w stanie przezwyciężyć swoje trudności i działać zgodnie £ |yni przekonaniem. W toku pracy stopniowo przekonanie to staje |{| uil/jiiiein dziecka — powoli zaczyna ono coraz bardziej wierzyć IH liwojt’ możliwości.

1'i/ychylny stosunek do dziecka wyraża się w sposobie postępo-Hu)1h X nim. Prowadzący zajęcia powinien służyć dziecku pomocą ■f ItMżdej n udności, z którą nie jest ono w stanie samo sobie poradzi* ule równocześnie musi starać się, by dziecko jak najaktywniej &fjmlMu.'/.ylo w przezwyciężaniu jej.

[ itOMunck do dziecka wyraża się w sposobie zwracania się do w czasie zajęć. Polecenia, uwagi, instrukcje powinniśmy wypo-ajutliu'' lllk, by zachęcały one dziecko do działania. Polecenia nie Hg|m mieć charakteru nakazów, aby dziecko nie miało poczucia, że Wykonuje zadanie przymusowe, narzucone. Najlepszym sposobem ^miklwunia akceptacji zadania przez dziecko jest zapewnienie mu, H^yiiii|iiii)icj w pewnych granicach, swobodnego wyboru. Możemy ^wopoiiować dziecku kilka rodzajów ćwiczeń lub zestawów pomogę tjii wyboru. Nie zawsze jednak taki wybór jest możliwy. Konieczki jini! przeprowadzenie również tych ćwiczeń, które nie interesują w danym momencie, lub które wymagają od niego więk-B/opii wysiłku, więc mogą być przez dziecko odrzucone. Czasem MftNnwiillie wyboru zajęć jest nie wskazane, gdyż wywołuje niekorzy-jitHB napięcie emocjonalne, bo dzieci rywalizują między sobą o zdo-jiyi |c niektórych ulubionych, bardziej atrakcyjnych pomocy i z tego Pt!Wniiu wzajemnie przeszkadzają sobie w pracy. Niekiedy zdarza

■    łc na skutek zaburzeń równowagi uczuciowej u dziecka nie

ono wykonywać pomyślnie żadnego zadania w sytuacji, gdy możliwość wyboru,, bo ciągle wydaje mu się, że wybrało nie K najlepsze. Lepiej wtedy zachęcić je od razu do konkretnego zenia.

I ^iawet wtedy, gdy dajęmy dziecku polecenie bez możliwości wybrnie można podać je w formie propozycji mówiąc np. „Spróbuj to Można również zmobilizować dziecko formułując polece-B luk. by podkreślić nasze zainteresowanie wynikiem, np. „Ciekawi#, lin wyrazów uda Ci się ułożyć ,z tych sylab..,’⁵ U Ja rdzo dobrą formą złagodzenia nakazu jest wypowiadanie pole-tumln w pierwszej osobie liczby mnogiej, np. „Teraz będziemy czytać

■    niżu całe wyrazy”. Brzmi to, jakbyśmy mieli wykonywać zadanie Hpńlnic z dzieckiem, a więc dajemy je sobie, nie tylko dziecku.

23