IMG"41 (3)

*^,u li	Miarodajna dla pracy osadnika jest jego głębokość czynna //, która ze względu na zaburzenia przepływu wywołane czynnikami atmosferycznymi (w górnej warstwie zakłóceń) oraz wskutek zgarniania osadu (w dolnej warstwie zakłóceń) jest mniejsza o 10—30% od całkowitej głębokości. W osadnikach
^:eniam'isl, i*‘ <5 ^!rzchnifP	Imhoffa na dolną warstwę zakłóceń należy odliczyć — z głębokości komory przepływowej — połowę wysokości części tworzącej graniastosłup trójkątny. Osadnik oblicza się biorąc za punkt wyjścia Qir = — Qd. Objętość czynna Y osadnika wynosi Vcz — t - Qir9 m^3, powierzchnia osadnika F = m^2. Obciążenie
'■'? na pi,^	hydrauliczne Qh —-zależne jest od czasu przepływu (zazwyczaj 1,5—2 h) oraz
śei przepij	od czynnej głębokości osadnika (1,5—2,0 m). Obciążenie to nie powinno przekraczać 1,33 m/h. Powierzchnia czynna osadnika może być również wyrażona ilorazem Qśr: //, m^2. W osadnikach prostokątnych oraz Imhoffa jest to
^1 lub w spoą	powierzchnia między przegrodami na odpływie i dopływie. Czynna powierzchnia osadnika F = B • Z,, natomiast stosunek B: L nazywa
ltu, opadają e się w czasu *e ich prędkość im może być	się wskaźnikiem stabilności, który powinien wynosić 1 : 3 w osadnikach Imhoffa, a 1:8 (minimum 1 : 5) w osadnikach podłużnych. W osadnikach podłużnych długość L = v t. Dla stosowanych zazwyczaj prędkości v = 1,5—2,0 mm/s oraz czasu przebywania ścieków w osadniku t = 1,5 h długość osadnika wynosi 10,8—16,2 m.
(IB)	Przy przepływie ścieków przez osadniki występują zawirowania i zmiany kierunku strug cieczy, powodujące powstanie tzw. martwych przestrzeni oraz przestrzeni o nadmiernie dużych prędkościach. Różnica temperatur ścieków dopływających oraz ścieków wypełniających osadnik ma również duże znaczę-
(13.10)	nie. Właściwy dobór wymiarów osadnika (B9 H, L) oraz konstrukcji urządzeń dopływowych może zmniejszyć powyższe zaburzenia powstające przy przepływie ścieków. Osadniki (rys. 13-6) dzieli się na: — o przepływie poziomym: 1) podłużne płaskodenne z lejem osadowym w pobliżu dopływu ścieków, 2) podłużne wielolejowe, 3) zespolone z komorą
niż 2 h. Jmiiof ©pływają przez tzne, natomiast adnikachmoK leków przemys* wwu może być dopuszczalnej ^rieio wodny (ni^£	fermentacyjną (Imhoffa) (rys. 13-7), 4) promieniste, —    o przepływie pionowym, —    o przepływie poziomo-pionowym. Poza przedstawionymi wyżej konwencjonalnymi osadnikami, w których stosowana jest tzw. głęboka sedymentacja, coraz częściej spotyka się osadniki wielostrumieniowe (rys. 13-8). W osadnikach tych ma miejsce podział głębokiego strumienia ścieków, poddawanych sedymentacji, na wiele płytkich strumieni płynących oddzielnie w równolegle ułożonych przewodach. Istota takiej modyfikacji sprowadza się więc do działania wielu płytkich osadników, w których
	występuie wielokrotnie zmniejszona droga opadania zawiesin. Osadniki takie