IMGA57 (2)

sprawę. A raczej, jak ostrzega baśń, pouczy je o tynu jego kosztem — samo życie.

W baśni Czerwona Czapeczka dokonana jest ekster-. nalizacja procesów wewnętrznych przeżywanych pr%,i dziecko w wieku dojrzewania: wilk to eksternalizacji I poczucia dziecka, że jest bardzo złe, kiedy postępuj* I wbrew upomnieniom rodziców i pozwala sobie wzbu- I dzać w kimś pokusy seksualne albo godzi się być obiek I tem cudzych pragnień w tym zakresie. Zbaczając: I wytkniętej przez rodziców drogi, napotyka „wcieleń* I zło” i lęka się, że je to zło pochłonie — wraz z rodzi- I cem, którego zaufanie swym postępkiem zawiodło. Jed- I nakże, jak pokazuje baśń, po takim zniszczeniu prze I zło można się odrodzić.

W przeciwieństwie do Czerwonej Czapeczki, któn I ulega pokusom swago id i tym samym popełnia zdrad# I wobec matki i babci, myśliwy nie daje się ponosić der I znawanym uczuciom. Pierwszą jego reakcją na widoi I wilka śpiącego w łóżku babci są słowa: „Tu cię wre# I cie znajduję, stary grzeszniku! Dość długo cię już szu- I kałem” — oraz natychmiastowa chęć zabicia willa I Lecz ego (czyli rozumność) bierze w nim górę nad im-1 pulsami id (gniew na wilka) i myśliwy zdaje sofo I sprawę, iż lepiej zrobi, jeśli spróbuje uratować babcię I niż jeśli da się ponieść gniewowi, zabijając wilka bi miejscu. Myśliwy powściąga swoje uczucia i żarnik I zastrzelić zwierzę, ostrożnie rozcina śpiącemu wilkowi brzuch nożyczkami, ocalając w ten sposób Czerwo# I Czapeczkę 1 babcię.

Myśliwy to zarówno dla chłopców, jak dla dziewo# nek niezwykle pociągająca postać, gdyż ocala on doc' | rych, a karze złych. Wszystkim dzieciom sprawia trwl ność kierowanie się zasadą rzeczywistości, toteż w pf* I ciwstawnych postaciach wilka i myśliwego rozpozna | łatwo obraz konfliktu między aspektami naszej os#| wości, reprezentowanymi z jednej strony przez id, M drugiej strony przez połączenie ego i tuperegoSW I moc, jaką stosuje myśliwy, rozcinając wilkowi brz^ I

służy najwyższym celom społecznym (ocalenie dwu istot ludzkich). Dziecko ma poczucie, że przypisując własnym gwałtownym tendencjom charakter konstruktywny, nie zyskuje aprobaty dorosłych, tymczasem opowieść dowodzi, że czasem racja może być po jego stronie.

Myśliwy wydobywa Czerwoną Czapeczką z brzucha wilka w sposób, który przypomina zabieg cesarskiego cięcia; budzi to skojarzenia z brzemiennością i wydawaniem dzieci na świat. Tym samym w nieświadomości dziecka pojawia się pytanie krążące wokół zagadki aktu seksualnego. W jaki sposób płód dostaje się do łona matki? — zastanawia się dziecko. I dochodzi do wniosku, że dzieje się to przez połknięcie czegoś, jak w przypadku wilka.

Dlaczego myśliwy nazywa wilka „starym grzesznikiem*' i powiada, że go już od dawna szukał? W opowieści wilk ten jest uwodzicielem, a uwodziciela, zwłaszcza gdy ofiarą jego padają młode dziewczęta, powszechnie nazywa się „starym grzesznikiem"; mówiło się tak również dawniej. W innej płaszczyźnie wilk reprezentuje zarazem nie akceptowane tendencje wewnętrzne samego myśliwego; wszyscy zwykliśmy czasem mawiać o zwierzęciu w nas, używając tego porównania wówczas, gdy mamy na myśli naszą skłonność do osiągania własnych celów za pomocą gwałtownych środków czy w sposób pozbawiony poczucia odpowiedzialności.

Mimo iż myśliwy przesądza o ostatecznym zwrocie wydarzeń w baśni, nic o nim nie wiemy; nic go też nie łączy z Czerwoną Czapeczką — po prostu wybawia ją, i tyle. W opowieści tej ani razu nie wspomina się o ojcu, co jest dość niezwykłe w baśni tego rodzaju. Skłania to do przypuszczenia, że ojciec Jest tu obecny, ale w ukryty sposób. Dziewczynka na pewno oczekuje, że ojciec wybawi ją z wszystkich trudności, zwłaszcza zaś z trudności emocjonalnych będących następstwem jej pragnień, aby go uwieść i przez niego zostać uwie-

33