IMGs88

I" *mie diagnostyki surdopedagogicznęj wyodrębnia się audiologię M*Wńcr*% zwaną także pedoaudiologią (niem. Pddagogische Audiolo-K PSdoaudiologie); działalność praktyczna w tym zakresie z reguły doko-bB| aaę w okresie przedszkolnym i szkolnym, i w tym przypadku powinna

prowadzona przez odpowiednio przygotowanych do tego celu surdope-rbigDgów, czynnych nauczycieli. Chodzi tu przede wszystkim o ponownie podprowadzanie badan słuchu. Pedoaudiolodzy powinni naturalnie być w ścisłym kontakcie z lekarzem audiologiem i protetykiem słuchu. Działania audiologów pedagogicznych uzasadniają następujące czynniki²⁴⁸:

-    korzyści wynikające z minimalnego okresu oczekiwania na ponowne badanie słuchu:

-    ponowne badania słuchu odbywają się w warunkach, które dla dziecka me są obce.

-    pedagogiczny personel ma doświadczenie w kontaktach z dziećmi;

-    surdopedagec rozporządza wiedzą na temat uszkodzeń słuchu, jego wpływu na dziecko i zna swoiste metody związane z postępowaniem rewalidacyjnym:

-    możliwość częstego kontaktu z surdopedagogiem przyczynia się do wzrostu zaufania między dzieckiem, jego rodzicami i badającym;

-    zarówno badania jak i oceny rezultatów badań dokonuje ta sama osoba, oo umożliwia skuteczniejsze ich wykorzystywanie w praktyce rewalidacyjny;

-    zarówno nauczyciele, jak i rodzice dziecka mają możliwość, w każdej chwili, uczestniczenia w badaniach dziecka. Dają dzięki temu dziecku większe poczucie bezpieczeństwa oraz mogą się przyczynić swoimi, wynikającymi z praktyki, uwagami do uzyskania dokładniejszych wyników badań:

-    rodzice i wychowawcy mogą na miejscu uzyskać informacje i poradę.

Reasumując nasze rozważania dotyczące interdyscyplinarnego podejścia

■HMplhMiB (Mapowania rewalidacyjnego, obejmującego wczesne wykrycie, wonną diagnozę i wczesną rewalidację dziecka z uszkodzonym słuchem, Kttklppadkottń, że we wszelkich działaniach, charakteryzujących wszyst-hWORMM dyscypliny surdologiczne. wspólne są następujące założenia

— Kinder im Vonchulalier, [w ] Von der Taubahun-truehimg tur Sprache Im Wandel, Leipzig HHHHMMferMaNpacfcMiiideTle Frankenthal. s, 152-153.

•    zachowane resztki słuchu są wartością samą w sobie, gdyż warunkują tnożliwość wychowania słuchowego i kształcenia słuchu oraz rozwoju językowego dziecka;

•    możliwe jest wykorzystanie zachowanych resztek słuchu. Szczególnie ważne jest wychowanie słuchowe, a więc wykorzystanie okresu sensytywne-go i krytycznego w rozwoju analizatora słuchowego, który przypada na okres między 4-6 miesiącem życia do 8 miesiąca życia dziecka;

•    okres fizjologicznego rozwoju mowy przypada na okres między 6 miesiącem życia a 3 rokiem życia dziecka;

•    w związku z tym należy badać dzieci z grup tzw. zwiększonego ryzyka uszkodzenia słuchu. Jak podaje Antoni Pruszewicz, zaburzenia słuchu występują od 14 do 16 razy częściej w tej grupie w porównaniu z przeciętną populacją. W grupach zwiększonego ryzyka znajduje się też 90% dzieci z głębokim niedosłuchem²⁴ ;

•    wykrywanie uszkodzeń słuchu możliwe jest już w okresie płodowym (audiometria płodowa) i w okresie noworodkowym (reakcja niemowlęcia na bodziec akustyczny o natężeniu ok. 110 dB; odruch uszno-powiekowy, odruch Moro, przerywanie płaczu i ssania, odwracanie gałek ocznych i głowy w kierunku źródła dźwięku, pogłębienie oddechu i budzenie się z lekkiego snu)²⁵⁰.

Współczesne postępowanie diagnostyczne, jeżeli ma spełniać także funkcję prognostyczną, ma zawsze charakter systemowy i ekosystemowy. Uwzględniać więc musi nie tylko podejście zespołowe w samym ustalaniu stanu rzeczy, lecz także wpływ czynników środowiskowych (w konsekwencji m.in. problematykę psychoterapeutyczną wobec rodziców oraz np. ukryty program).

11. ZASADY REWALIDACJI W SURDOPEDAGOGICE

Rozważania i dyskusje wokół zasad kształcenia i wychowania pozwalają ich uczestnikom na sformułowanie m.in. następujących wniosków.

- istnieją tylko zasady wychowania²⁵¹;

¹⁴⁹ A. Pruszewicz, Metody badania słuchu, [w:] A. Pruszewicz (red.), Zarys audiologii klinicznej. Wydawnictwa Akademii Medycznej im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu,

, Poznań 1994. s. 205, 206.

Tamże.

U|

w. Szewczuk, Psychologiczne podstawy zasad wychowania, PZWS. Wrani 1972.