IMGt26

uwagi; możliwość zastosowania mikrofonu zewnętrznego; jest w nim dostatecznie dużo miejsca dla zastosowania nowych rozwiązań technicznych; I uwagi na jego wielkość można się posłużyć najlepszymi przetwornikami akustycznymi. Aparaty te są odporne na uszkodzenia, łatwo je w podłączyć do aparatury w klasie szkolnej, istnieje możliwość bezpośredniego podłączenia do telewizora i radia, zaś w kościele lub w kinie dźwięki można odbierać na zasadzie „indukcyjnej", to znaczy bez mikrofonu, z wyłączeniem zakłócających słyszenie szumów'. Można także podłączyć moduł maskujący szum w uszach (Timitus-Masker), możliwa jest także adaptacja i podłączenie do okularów. Podłączenie aparatu słuchowego do innych urządzeń elektroakustycznych ułatwia specjalnie do tego celu opracowana nakładka na zauszny aparat słuchowy tzw. stopka-audio (niem. Audio-Schuh). Wśród niekorzystnych cech tych aparatów należy wymienić: przenoszenie sygnałów dźwiękowych przez wężyk wykonany z sztucznego tworzywa, co powoduje powstanie rezonansu akustycznego i wpływa na pogorszenie przenoszonego dźwięku; mikrofon nie jest umiejscowiony w uchu; prawie niemożliwe jest przenoszenie dźwięków na drodze przewodnictwa kostnego.

- Aparaty wewnątrzuszne. W tych aparatach słuchowych wszystkie podstawowe elementy aparatu słuchowego, tj. mikrofon, wzmacniacz, słuchawka, baterie i elementy regulacji aparatu mieszczą się w obudowie, która jednocześnie stanowi wkładkę słuchową. A. Volanthen wyróżnia dwa podstawowe rodzaje aparatów wewnątrzusznych: tzw. aparaty typu custom-made, wykonywane indywidualnie (a wśród nich aparaty kanałowe, mini-kanałowe, umieszczane wewnątrz małżowiny usznej, oraz częściowo umieszczane w małżowinie usznej w części zaś w przewodzie słuchowym) oraz tzw. aparaty modułowe, składające się z gotowych już modułów (a wśród nich kanałowe i umieszczane w małżowinie usznej). Te ostatnie, z uwagi na ich modułową budowę, są łatw iejsze do naprawy. Ponadto występują także aparaty w pełni aoMowe, w których, podobnie jak w aparatach zausznych, można odłączyć atfć aparatu pełniącą funkcję wkładki słuchowej, co ułatwia jej wymianę i czyszczenie. Wymienia się następujące korzyści w posługiwaniu się tymi apnfemi: rozw iązanie to jest uznawane za najlepsze z uwagi na fakt, że mi-Kfon i słuchawka znajdują się w najwłaściwszym dla nich miejscu; aparat ■NKjpfctycaiie prawie niezauważalny, szczególnie w przypadku aparatów doży komfort w posługiwaniu się nimi; są one łatwe w zakłada-■MipfNń; są wygodne przy telefonowaniu; cechuje je dobre słysze-gSKS kierunkowe oraz stosunkowo łatwo rozumie się mowę w głośnym oto-MM§[■; aą wygodne przy uprawianiu sportu; bez kłopotu można nosić kutary. Do ich wad należą: możliwość sprzężenia akustycznego; aparat? 1|t mają niewielkie rozmiary i nie ma w nich miejsca dla lepszej, bardziej wy-dajnej baterii; miniaturyzacja utrudnia ich regulację; łatwo ulegają zabrudza niu, co wpływa niekorzystnie na słuchawkę; z uwagi na brak miejsca występują problemy z przewietrzaniem przewodu słuchowego.

- Zadaniem wkładki usznej jest połączenie aparatu słuchowego za ?ow średnictwem wężyka (nie może on być za długi ani zbyt krótki, powinien być miękki, sprężysty, czysty i nieuszkodzony) z małżowiną uszną, co dodatkowo mocuje noszony aparat słuchowy, dzięki czemu dźwięk bez przeszkód dociera do błony bębenkowej. Bardzo ważne jest, aby wkładka uszna była dobrze dopasowana i właściwie założona. Zapobiega to powstawaniu sprzężenia akustycznego w postaci nieprzyjemnych gwizdów. Odpowiedni przewód wentylacyjny wywiercony w pełnej wkładce słuchowej zmniejsza wrażenie „zatykanego ucha”. Odpowiednie poszerzenie średnicy otworu wkładki słuchowej połączonego z wężykiem ma wyraźny wpływ na wysokość przenoszonych dźwięków (tzw. Horn-Ejfekt). Występują różne typy wkładek. Mogę to być wkładki słuchowe otwarte (np. w aparatach typu ComfortCROS), szkieletowe, pełne, pełne z przewodem wentylacyjnym oraz z przeznaczeniem dla aparatów kieszonkowych. Wkładki słuchowe mogą być wykooa|? z kolorowych plastików, ze złota (ważne w przypadku uczulenia na plastik)* ozdobione szlachetnymi kamieniami.

W procesie rozwoju środków pomocnych w komunikowaniu i uczeniu się notujemy znamienną ewolucję. Środki dydaktyczne charakteryzujące flj&j przedmiotowym i nieprzedmiotowym¹⁶⁵ oddziaływaniem na zmysły uCMjtH umożliwiają bezpośrednie i pośrednie poznanie rzeczywistości¹⁶⁶, a wszystkim ułatwiają uczenie się języka i mowy. Obok dłoni ucznia i nauczyciela, tradycyjnych szpatułek, lustra artykulacyjnego, baloników, plansz, ob-razów, modeli, pojawia się w roku 1867 pierwszy analizator mowy i\isible speech), skonstruowany przez Aleksandra Mellvilie’a Bella (ojca Grahama Bellaj.W wieku dwudziestym znajdują zastosowanie; iznHjHu radio, płyta gramofonowa, CD, telewizja, magnetowid, komputer i mihrsr komputer, z odpowiednio skonstruowanymi programami, przystosoaii^|^[ do nauczania mowy (np. możliwe stają się, w tzw. czasie rzecz przekaz dźwiękowy mowy i jednocześnie pisma wraz z

Podstawy dydaktyki ogólnej, Pohka oficjał

r

¹⁶⁵ Pojęcie środków nicprzedmiotowych por.: B. Hoffmann, Rewalidacja Postawy postępowania pedagogicznego, PWN, Warszawa 1979,1 214 Cz. K u p i s i e w i c z, Podsi BGW", Warszawa 1996, s. 209