ko17

• Gofred •

Co w spólnym płaczu i w spólnej przygodzie Śmiech sobie czynią i nowe wesele,

A ku naszemu zginieniu i szkodzie Wszyscy podobno sprzysięgli się śmiele, Myśląc, aby mię żywota zbawili A chrześcijanom bramy otworzyli.

87

Ale ja fortel na nieprzyjacioły I na zamysły najdę niecnotliwe:

Wszystkich, co ich jest, puszczę na miecz goły Pospołu z dziećmi, bo i te są krzywe;

Spalę ich domy, spalę i kościoły,

Do szczętu plemię wytracę złośliwe.

U ich sławnego Grobu pełne mary Pobitej księżej dam miasto ofiary.”

88

Na to się już był srogi tyran puścił,

Ale nie przywiódł do skutku swej złości; A że niewinnym okrutnik przepuścił,

Szło to z bojaźni, nie z jakiej litości,

Bo się bał, aby sobie nie upuścił Drogi do zgody, dla tej okrutności.

A jako pokój miał zawrzeć z naszymi, Uczyniwszy mord ten nad niewinnymi?

89

Przeto z tej miary w sobie uhamował Tyrański zamysł, ale z drugiej strony

Jeszcze okrutniej sobie postępował, Niemiłosiernym gniewem zajuszony.

Wsi wkoło palił, żywność wszelką psował, Pyszne pałace nie miały ochrony,

W studnie i w źrzódła, i w rzeki przejźrzyste Mięszał trucizny i jady nieczyste.

KONIEC PIEŚNI PIERWSZEJ

6 Gofred