koc4

• Go/red

I wpół zawarta, a wpół rozwiniona, Jeszcze niedoszłe ukazuje liście. Patrzcie, jako się ledwie wypełniona Rozwija, a już więdnie ocizywiście; Więdnie — i już się nie godzi na wieńce Ani na panny, ani na młodzieńce.

15

Tak ci śmiertelnych rodzajów na świecie Przemija ten kwiat wesołej młodości;

I choć się kwiecień wraca w każdym lecie, On więcej nie kcie i zbywa piękności. Zbierajmy różą, póki w świeżym kwiecie, Zbierajmyż różą pożądnej miłości —

Dziś, owszem zaraz, póki nie przeminie, Póki nie zwiędnie, póki nie upłynie.”

16

Skoro głos ścisnął w świegotliwej gębie, Wszystkie mu ptastwa głosem poświadczały: Całowały się pieszczone gołębie,

Wszystkie źwierzęta miłością pałały.

Znać ją w jaworze, znać ją w twardym dębie, Lipy, topole miłość wydawały;

W ziemię i w wodę, i w każde stworzenie Pożądną miłość lało przyrodzenie.

17'

Miedzy takimi idąc powabami, Wszystkie rozkoszy rycerze wzgardzają

I obracając ostrożnie zmysłami,

W twardość i w stałość serca ubierają. A wtem gęstymi miedzy gałęziami Wzrok ukwapliwy wszędzie posyłają; Aż na ostatek ujrzeli na stronie Onę na trawie, onego na łonie.

18

Na piersiach miała rąbek rozdzielony, Włos rozczosany po wietrze puściła,

Biały, po twarzy rumianej puszczony Pot w krople, wdzięku przydawał jej siła. Jako drży promień na wodę ciśniony,

Tak niespokojne źrzenice toczyła:

Wisiała nad nim. On na łonie u niej Głowę trzymając, wszystko patrzy ku niej.

19

I tak w twarzy jej oczy utopiwszy,

Psuje się nędznik w onym swoim wczasie,

A ona głowę do niego schyliwszy,

Ssie wdzięczne usta i głodny wzrok pasie.

Wtem tchu z najgłębszych wnętrzności dobywszy Westchnął, że ledwie dusza w onym czasie Nie zbiegła do niej; a rycerze stoją Zakryci liściem i widzą, co broją.

20

Trefny rynsztunek — wierciadło gładzone — Na sznurze nosił u pasa. Wtem wstała