kral!

c) // = 70 m \ dg = 3,00 m:

d_(l = 3,00+2 ■ 0,015 • 70 = 5,1 m.

Ze zbieżnością wewnętrzną komina wiąże się zewnętrzna pochyłość jego ścian, która ze względów wytrzymałościowych i statycznych może mieć nachylenie większe niż ściany od strony wewnętrznej.

Tak by się przedstawiała sprawa obliczenia przekroju drąży kominowej, który, jak wynika z poprzednich rozważań, jest w dość dużym stopniu uzależniony od wysokości komina. Zależność ta polega na odwrotnie proporcjonalnym stosunku przekroju komina do jego wysokości, czyli, że zmniejszenie przekroju pociąga za sobą zwiększenie wysokości i na odwrót. A zatem teoretycznie istnieje wielka ilość możliwych rozwiązań komina odpowiedniego dla określonych warunków. Posługując się wytycznymi z praktyki i doświadczeniem z eksploatacji istniejących kominów, należy wybrać wariant rozwiązania dobrego pod względem technologicznym, statyczno-wytrzymałościowym i ekonomicznym.

Należy wspomnieć, że wbrew teoretycznie poprawnemu uzasadnieniu wewnętrznej zbieżności komina przez dążenie do uzyskania równomiernego ciągu w kominie, za granicą, a szczególnie w USA, wykonano szereg kominów żelbetowych bez rozszerzania ku dołowi ich drąży. Podyktowane to zostało niewątpliwie możliwością łatwiejszego i tym samym tańszego wykonawstwa. Praktyka eksploatacji wykazała, że brak wewnętrznej zbieżności nie wywiera ujemnego wpływu na ciąg w kominie.

1.5. MATERIAŁY I METODY WYKONAWCZE KOMINÓW

W zależności od materiału użytego na zewnętrzny płaszcz komina rozróżniamy kominy: murowane, żelbetowe i stalowe.

U nas do niedawna najczęściej wykonywano kominy murowane, przekraczające nawet 100 m wysokości. Ale z punktu widzenia ekonomicznego takie wysokości kominów murowanych nie są racjonalne, a stosowanie ich jest raczej podyktowane względami tradycyjnego wykonawstwa.

W rzeczywistości, dla warunków przeciętnych, kominy murowane są na ogół ekonomicznie uzasadnione do wysokości nieprzekraczających 60y-70 m, natomiast powyżej tych wysokości kominy żelbetowe wypadają zwykle tańsze od murowanych. Zastosowanie zmechanizowanych i wypróbowanych metod wykonawczych (wyspecjalizowane ekipy, właściwa organizacja robót, inwentaryzo-wane formy) do kominów żelbetowych, może wyżej podane granice jeszcze bardziej obniżyć.

Potwierdzeniem tego jest zapoczątkowana w 1957 r. przez Krakowskie Przedsiębiorstwo Budowy Pieców Przemysłowych realizacja niższych kominów żelbetowych jako cylindrycznych, wykonywanych w podwójnym ślizgu, z wewnętrzną jednolitą wykładziną walcową z betonu żaroodpornego (por. p. 1.5.4. i rys. 21).

Kominy murowane najczęściej otrzymują przekrój poziomy w kształcie pierścienia kołowego, gdyż kształt ten jest najekonomiczniejszy z punktu widzenia zużycia materiału, a równocześnie najracjonałniejszy ze względu na wytrzymałość i stateczność. Poza tym, jak wykazały badania, okrągły przekrój drąży kominowej również najlepiej odpowiada warunkom dobrego ciągu.

Natomiast okrągłe kominy murowane muszą być Wykonywane przez murarzy — specjalistów w tej dziedzinie robót, a do budowy takich kominów trzeba stosować specjalną cegłę kominową, tzw. kominówkę *. Jak widać z rys. 14, cegła

Otuorg narysunw sg podane przykładano, t grubości ścianek przy oinorocb c_min = 25 mm ■ Rys. 14. Cegły kominówki

^# PN-67/B-12004 Cegły kominówki.

41