krala

jest sposób obliczania, dający możność sprawdzenia, czy rozwarcie rys będzie •większe niż 0,2. mm.

Należałoby także wyjaśnić, że obliczone ^naprężenia o* (podaną w normie metodą) odnoszą się do środka ściany płaszcza, a maksymalne wartości tych naprężeń na krawędzi ściany mogą się znacznie różnić od obliczonych 05, jeśli średni promień r pierścieniowego przekroju komina jest niewielki.

W szczególności otrzymane z obliczeń różnice tych naprężeń będą mniejsze od 5% przy stosunku grubości płaszcza d do średniego promienia pierścienia r nie przekraczającym 0,1. Podobne wyniki otrzymuje się także, gdy 0,1 <djr^. ^0,2 oraz gdy równocześnie oś obojętna w przekroju pierścieniowym zbliża się do średnicy (tj. do środka) tego przekroju, czyli gdy strefa ściskana w przekroju stanowi co najmniej blisko połowę powierzchni pierścienia.

W innych przypadkach, chcąc znaleźć prawidłowe wartości maksymalnych naprężeń, należy je obliczyć na krawędzi przekroju pierścieniowego, posługując się wykresami i wzorami podanymi w p. 4.4.2. Tomu XIII Budownictwo betonowe.

1.8.3. Wzmacnianie przekrojów cokołu i trzonu komina

Wzmacnianie przekrojów, osłabionych wlotem czopucha i otworem włazowym, osiąga się odpowiednią konstrukcją żelbetową, pilastrami murowanymi itp., aby wyrównać zmniejszenie momentów bezwładności przekrojów. Zastosowany sposób wzmocnienia należy uzasadnić obliczeniami statycznymi.

Rozpatrując to zagadnienie trzeba zwrócić uwagę, że oprócz zabezpieczenia przed osłabieniem przekroju poziomego komina otworem, należy również przenieść siły z trzonu komina nad otworem do części pod otworem.

Na ogól jako przybliżone sprawdzenie naprężeń w osłabionym przekroju

N M-x o = — ± --,

F J

poziomym stosuje się znany wzór na mimośrodowe obciążenie:

wprowadzając F i J dla osłabionego przekroju.

Najniekorzystniejsze położenie osi obojętnej przekroju będzie równoległe do otworu.

Można się tu również posłużyć wykreślną metodą obliczania płaszcza według Mohra lub Spangenberga, co wyczerpująco podał prof. Kłoś w punktach 5.13. oraz 5.5.2. książki Kominy wyd. B i A — 1956.

Obliczenie wzmocnień przyotworowych można w sposób przybliżony potraktować według schematu obciążeń pokazanych na rys. 48. Otwór jest przekryty belką-ścianą o wysokości h równej rozpiętości /. Największe obciążenie z góry przypadające na otwór P — p ■ l rozłoży się w postaci reakcji belki-ściany

P

na boczne wzmocnienia przyotworowe w wielkości siły osiowej — i ew. mo-

Rys. 48. Schemat obliczenia wzmocnień przy otworach

mentu obliczonego w przybliżeniu jak dla ramy prostokątnej zamkniętej. Poziomą silę H, rozciągającą bełkę-ścianę, można orientacyjnie określić me-

P

todą wykreślną, jak na rys. 48, wychodząc z wielkości siły — i trójkąta sił.

Bliższe wskazania i odsyłacze do literatury pomocniczej z teoretyczną podbudową podane są w IPP 9 Kominy Przemysłowe, pkt 5.9.

1.8.4.    Obliczanie kominów stalowych

Polega ono na sprawdzeniu naprężeń w płaszczu stalowym i na obliczeniu sił w odciągach.

Ponieważ kominy stalowe stosuje się u nas rzadko, a wysokich kominów stalowych nie buduje się wcale, ograniczymy się tu jedynie do wymienienia literatury, gdzie to zagadnienie jest wyczerpująco podane: Sahmel, Beitrag zur Bere-chnung von Stahlschornsteinen — Bauplanung u. Bautechnik 4/53, Joachim, Feue-rungs u. Schornsteinbau część II, Strieleckij, Stalnyje Konstrukcji, Hildebrandt, Lubiński Konstrukcje metalowe.

Również IPP 9—- Kominy Przemysłowe w punktach 4.5. i 5.12. podaje wytyczne do obliczeń i konstrukcji kominów stalowych.

1.8.5.    Zakończenie wylotu komina

Stanowi je tzw. głowica. Ostatnie kilka metrów zewnętrznej powierzchni trzonu komina jest narażone na oddziaływanie gazów. Zwykle agresywne składniki gazów w połączeniu z wilgocią atmosferyczną dają kwasy, działające niszcząco na górną część komina. Również parcie wiatru działa odkształcająco na profil wylotu, wobec czego należy dać tutaj wzmocnienie konstrukcji, co się

119