książka6

przestraszył w toalecie albo widziała jakiś film, a może zwykłą reklamę. W każdym razie bała się, że zostanie wessana przez rurę odpływową. Zatem nic dziwnego, że czuła strach przed pójściem do ubikacji.

-    I udało się pani ją wyleczyć?

Gudrun skinęła głową.

-    Najtrudniej było wyciągnąć z dziewczynki, czego tak naprawdę się boi. Reszta wydawała się już dziecinną igraszką.

-    Przesadzasz Gudrun! - Ella Mattrowitch potrząsnęła głową. - Terapia nie jest dziecinną igraszką!

-    W tym przypadku, owszem. W sesjach towarzyszyła nam matka, która potem musiała ćwiczyć z małą w domu.

-    Co ćwiczyć?

-    Jak wiele Anny zmieści się w rurze odpływowej. Weszła tylko jedna noga. Kiedy dziewczynka spróbowała wsadzić obie, zabrakło miejsca. Dzięki temu zrozumiała, że jej nogi, pupa, a tym bardziej całe ciało nie mogą tak po prostu zniknąć w odpływie.

Kobieta ponownie skosztowała wina.

-    Ale nie z każdym strachem można sobie tak łatwo poradzić i równie wyraźnie go rozpoznać. Najgorsze są łęki, które wydają się niedorzeczne, a tak naprawdę skrywają coś całkiem innego.

„Mam nadzieję, że nie myśli o anoreksji” - przemknęło Mai przez myśl. Wolałaby raczej słuchać o innych zaburzeniach.

-    Proszę jeszcze opowiedzieć o jakimś przypadku! - poprosiła.

Gudrun Gunther machnęła ręką.

-    Maju, nie bierz mi tego za złe, ale po prostu jestem głodna.

Zwróciła się w stronę przyjaciółki.

Pięknie pachnie. Co dzisiaj jemy?

Zrobiłam coś zupełnie prostego - Elła podskoczyła, sły-dzwonek zegara kuchennego. - O! Spaghetti też jest już >I oWo

hiII.o i.....ul później wniosła udekorowaną misę z żółtozło

( •. in p.igliH 11, sonom pomidorowym w kolorze głębokiej czer wieni i połyskującymi niebiesko oliwkami. Do tego była sałata z orzeszkami piniowymi.

Maja westchnęła w duchu.

„Czy już zacząć udawać ból brzucha? Makaron jest strasznie kaloryczny. Jedna porcja to lekko licząc pięćset kalorii. A gdyby wzięła tylko kilka klusek? Sałaty nie musiała się obawiać. Oczywiście pomijając orzeszki piniowe. Orzechy i pestki to istne bomby kaloryczne. Mała garść orzeszków ziemnych majak nic sto pięćdziesiąt kalorii”.

-    Sama sobie nałożysz? - Gudrun podała jej podgrzany półmisek ze spaghetti, sosem i oliwkami.

-    Tak, tak, oczywiście!

Maja wzięła łyżkę spaghetti i rozłożyła ją równomiernie na talerzu. Za to nie żałowała sobie sałaty. Nauczycielka, płucząc małe, zielone listki, wyjaśniła bowiem, że doprawia ją tylko cytryną i paroma kroplami oliwy z oliwek.

Dziewczyna ostrożnie zrolowała dwie nitki spaghetti wokół widelca i zanurzyła je w sosie. Mmmh, pyszne!

To samo powiedziała Gudrun.

-    Wyśmienity sos!

-    Dziecinnie łatwe - oznajmiła Ella. -Wystarczy pokroić kilka pomidorów w drobną kostkę i na trzydzieści minut zostawić do naciągnięcia w wazie z oliwkami i ziarenkami pieprzu. Oczywiście do tego jeszcze wycisnąć ząbek czosnku -dodała, wręczając Gudrun półmisek ze świeżo startym parme-zanem.

-    Masz ochotę?

-    Pytanie! Świeży parmezan jest jak kropka nad i! Przynajmniej jeśli o mnie chodzi.

Maja przeżuwała powoli. Odetchnęła z ulgą, że podczas jedzenia nie zwracały na nią najmniejszej uwagi. Raz po raz rzucały tylko przyjazne spojrzenia, nie komentując faktu, że nałożyła sobie jedną łyżkę spaghetti i żuła sałatę jak łykowaty kawał mięsa. Orzeszki piniowe odsunęła ostrożnie na bok.

Ella zapaliła na stole dwie świece i Maja co jakiś czas z za-iliuną spoglądała w ich spokojne płomienie. W domu świeczki liyly rzadkością.

95