mity022 (2)

46 Barnim

Barnim (Długosz: Barwin) - legendarny syn —> Lestka III. Wśród dwudziestu synów legendarnego władcy Lechitów Lestka III (mającego żyć w czasach Chrystusa i Nerona) autor Kroniki wielkopolskiej (c. 4) na szóstym miejscu wymienia Barnima. Nie pojawia się on jednak wśród tych spośród dwudziestki, których podstępnie zgładził -> Popiel, czyli Pompiliusz II (tamże, c. 6), i których potomstwo miało rządzić różnymi krajami słowiańskimi (zwłaszcza na Połabiu i Pomorzu) w czasach -> Piasta i -» Siemowita (c. 8). Według Długosza (s. 208) miało mu, wraz z braćmi —» Bolesławem i -> Bogdalem przypaść w udziale Pomorze Dolne. Imię Barnim pojawia się, poczynając od XIII w., w dynastii książąt zachodniopomorskich oraz w nazwie kraju Barnim w Brandenburgii.

Beleknegini - „Piękna pani", tak określa Thietmar z Merseburga (VIII, 4) porywczą żonę księcia węgierskiego Gejzy (zob. Adelajda).

Bello, Bellimir - zob. Pawlimir (I).

Bergen (słów. Góra) - miasto na Rugii. W tamtejszym kościele Najświętszej Marii Panny wmurowana została płyta (tzw. Mnich) przedstawiająca mężczyznę ze złożonymi na piersi rękoma, w których trzyma krzyż, znajdujący się na miejscu innego, skutego przedmiotu; zdaniem niektórych uczonych był tu pierwotnie róg, tak jak na płaskorzeźbie z —» Altenkirchen (zob. także hasło Świętowit). Pod koniec XII w. książę rugijski Jaromir I założył w Bergen klasztor cysterek, filię duńskiej Roeskilde.

Biała Chorwacja, Wielka Chorwacja W kilku niezależnych od siebie źródłach średniowiecznych (króla Alfreda opis Germanii, źródła arabskie, legenda o św. Wacławie czeskim, tzw. Księga Josippon, dokument biskupstwa praskiego z 1086 r., Powieść minionych lat) zachowały się niezbyt co „Mnich"    prawda precyzyjne, w sumie jednak nie budzące zasadniczych wątpliwości informacje o istnieniu we wczesnym średniowieczu na północ od Karpat i Sudetów (najwyraźniej w Czechach i nad Dniestrem) plemion lub części jednego plemienia Chorwatów, jednego z głównych plemion południowosłowiańskich. Popierają ten wniosek nazwy miejscowe związane z Chorwatami (np. Korbetha w Niemczech, Chrwaty, Charwaty i podobne w południowej Polsce). Najdokładniejsze dane o północnych, czyli Białych Chorwatach (wiadomo, że w średniowiecznej nomenklaturze plemiennej określenie „Biały" lub „Wielki" oznaczało często pierwotne siedziby danego ludu) zawiera dzido O rządzeniu państwem {De administrando imperio) cesarza (zm. 959) i pisarza bizantyjskiego Konstantyna VII Porfirogenety („Urodzonego w purpurze"), c. 30 i 31. Pisze on, że przed przybyciem na Bałkany Chorwaci mieszkali „po tamtej stronie Vagivarei, tam gdzie od niedawna są Biali Chorwaci". Vagivarea (Bagibareia) to prawdopodobnie Bawaria, a zatem (notatka sprawia wrażenie orientacji zachodniej - od strony państwa wschodniofrankij-skiego) Konstantyn wskazuje na obszary położone na wschód lub północ od Bawarii. „Od nich - kontynuuje uczony cesarz - przybyła jedna rodzina, czyli pięciu braci: Kloukas, Lovelos, Kosentzis, Mou-chlo i Chorwat, oraz dwie siostry, Touga i Vouga, ze swoim ludem przybyli do Dalmacji i trafili na Awarów (...)", których po kilku latach pokonali. „Pozostali Chorwaci mieszkają w sąsiedztwie kraju Franków, zwani są Belochorwatami i posiadają własnego przywódcę. Podlegają Ottonowi, wielkiemu królowi Franków lub Saksonii, są nie ochrzczeni, a z Turkami [Węgrami - J. S.] mają powiązania przez małżeństwa i więzy przyjaźni". W rozdziale 31 Konstantyn powtarza, że Chorwaci mieszkający w Dalmaqi „wywodzą się od nie ochrzczonych Chorwatów zwanych także Białymi, którzy mieszkają za (krajem) Turków, blisko zaś Franków i graniczą ze Sklawami, nie ochrzczonymi Serbami". „Wielka Chorwacja, zwana też Białą, aż do dziś jest nie ochrzczona, podobnie jak sąsiadujący z nią Serbowie. Wystawia ona konnicę, jak też piechotę, mniejszą niż chrześcijańska Chorwacja, ponieważ częściej była grabiona przez Franków, Turków i Pieczyngów. Lecz (jej mieszkańcy) nie mają ani sagen, ani kondur, ani statków handlowych, ponieważ morze jest daleko. Morze zaś, do którego docierają w ciągu 30 dni, zwane jest Ciemnym [Bałtyk - J. S.]". Podczas gdy zdaniem G. Labudy „w dzisiejszym [rok 1962 - J. S.] stanie wiedzy małopolska teoria pochodzenia Białych Chorwatów