Obraz
0

W mentalności Arabów ogród to rzecz dobra. Jeszcze przed Mahometem wyznawali oni zasadę, że Bóg rozpoczął rządzenie światem od stworzenia sobie ogrodu (raju) dla odpoczynku po pracy urządzania świata. Kierując się rym przykładem, władcy krajów arabskich zakładali sobie pełne przepychu, najwspanialsze ogrody znane jako mauretańskie. Przykładem są istniejące do dziś fragmenty ogrodów Alhambry w Hiszpanii. Również polscy autorzy chętnie podejmowali ten temat. W przedwojennych „Dziejach ogrodnictwa” Edmund Jankowski przytaczał jako motto stwierdzenie Franciszka Bacona w tłumaczeniu Emila Zegadłowicza: „ogrodnictwo - rzecz święta, kiej Pan Bóg 'wiat stworzył zaraz se na uciechę ogródek założył”.

Terenem biblijnego (legendarnego) raju miała być starożytna Babilonia. Południowa Mezopotamia jest krainą górzystą i nie ma tam miejsca na płaski )gród, jednak Babilończycy za czasów panowania króla Nabuchodonozora (IV wiek p.n.e.) zbudowali na zboczach gór kilkupoziomowe tarasy, które przeszły do historii jako wiszące ogrody Semiramidy. Jeden z tzw. siedmiu cudów 'Wiata powstał prawdopodobnie w 334 roku p.n.e. Dokładnie nie wiadomo jak wyglądał.

Istnieją dwie wersje historyczne: według pierwszej ogród znajdował się na dachu pałacu Nabuchodonozora w obrębie murów Babilonu, zgodnie z drugą - był urządzony w pobliżu siedziby króla, na zboczach pobliskiego wzgórza. Badacze starożytności są zgodni, że pomimo zachowanej nazwy „ogród wiszący”, był on zbudowany w formie tarasów z zadaszeniami niżej położonych pięter, na których w sztucznym podłożu uprawiano rośliny roczne, krzew)" i drzewa, głównie mirt, bukszpan, oliwniki, figi, cedry, cyprysy i palmy daktylowe. W gorącym klimacie pustyni nagrzane powietrze dawało z daleka wrażenie, że tarasowy ogród unosi się ponad ziemią (fata morgana).

Dobry król Nabuchodonozor, żeniąc się z księżniczką Semiramidą, córką króla sąsiedniej Asyrii, zadość uczynił jej tęsknocie za zieloną krainą Tygrysu i Eufratu, budując jej ogród, który przeszedł do historii jako jeden z cudów świata starożytnego.

Słabo udokumentowane źródła historyczne wskazują jednak, że najstarsze ogrody istniały wcześniej, tj. w epoce brązu i żelaza, wokół pałaców władców starożytnych Chin i Japonii. Były to wiełkoprzestrzenne ogrody zakładane w krajobrazie naturalnym i przystosowanym według życzeń cesarzy do ich potrzeb. Wykorzystywano tu prawdopodobnie naturalną fizjografię terenu, wody, wyspy, skały, groty, a wokół pałaców urządzano nawierzchnie piaskowe, żwirowe lub z drobnych kamieni. Tradycja „żwirowych trawników” przetrwała w tych krajach do dziś. Nawierzchnie nazywane żwirowymi obecnie zastąpiono grysem o różnym zabarwieniu, najczęściej białym, żółtym, niebieskim lub czerwonym. Tradycja tworzenia barwnych nawierzchni z grysu istnieje więc już od zarania dziejów.

11