ObrazA4

474 Piotr Zawojski

źródła oświetlającego formy przestrzenne, jak i rozmaitych mikserów do obróbki obrazów, choć w tamtym czasie szczególnie interesowały go formy przypominające rzeźby świetlne (na przykład Crystals, 1988, przypominające świetlne zigguraty). Jedną z najważniejszych wystaw z tamtego okresu była ekspozycja przygotowana w Bostonie w roku 1988, tym razem z powodu koncepcji muzycznych, nazwanych przez artystę CAM.

Nie mogę sobie przypomnieć, co ten akronim miał znaczyć. CAM wprowadzał szczególny koncept do moich instalacji — nieskończoną! muzykę. CAM był dwudziestoczterośladowym utworem, który zrealizowałem W studio Dan Lanois w Hamilton (Ontario), ale zamiast zmiksować go do wersji stereo,

. jak to zwykle .się ^czyniło, |ńiksj| każdy zawie- ^

rającyjSzesć .z dwudziestu czterech śladów.Aby zrekonstruoy^^ran utwór _t -dokładnie tak, jak gp zrealizowałem, należy odtwa^^^^ cztery ścieżki syn- ^

chronicznie włączając przycisk „play” na czt^e0ęm^twarzaę!zach dokładnie A; W tym samym momencie, mając nadzieję, że będą on^,w synchna®¹. $&t

wid

To wtedy bodaj po raz pierwszy pojawia się, jeszczję nienazwagąjęlea i ref

muzyki generatywnej, która w przyszłości wyznaczy nowy etap wposzu- Jork

kiwaniach Eno zarówno w zakresie muzyki, jak i ołbrmmmm możliwości jako

generatywnego tworzenia prac audiowizualny^^ y J

W latach osiemdziesiątych tamtego stulecia i później większdśćiswo- _szer

ich prac, w różny sposób eksplorujących zagadnięnią telewMmako feno- _sze

menu świetlnego będącego nową formą przestrzennego malowani^ re- _ar1y

alizował Eno we współpracy z firmą Atelier Markgraph Rolfa M. Engela _z ^