OMiUP t2 Gorski6

Rys. 5.93. Szkic wyparownika podciśnieniowego firmy Atlas (Dania);

1 — kadłub wyparownika, 2 — kadłub podgrzewacza, 3 — kadłub skraplacza, 4 — komora dolna podgrzewacza. 5 _ komora przednia skraplacza, 6 — komora tylna skraplacza, 7 — osuszacz, 8 — rurki podgrzewacza. 9 — rurki skraplacza, 10 — przegrody podgrzewacza, 11 — wlot wody zasilającej, 12 — króciec recyrkulacji, 13 — króciec wylotu solanki, 14 — króciec wlotu czynnika grzewczego, 15 — króciec wylotu czynnika grzewczego, 16 — króciec wlotu wody chłodzącej, 17 — króciec wylotu wody chłodzącej, 18 — pobór skroplili 19 — pobór powietrza

Wykres na rysunku 5.94 przedstawia zależność wydajności parownika [t/24h] od ilości wody słodkiej z obiegu chłodzenia głównego [t/h], podawanej do ogrzewania podgrzewacza oraz ilości wody słonej chłodzącej skraplacz wyparownika.

Zależności te można wyjaśnić, posługując się przykładem: produkcja 30 t/24h wody słodkiej, przy spadku temperatury wody chłodzącej silnik podczas przepływu przez baterię grzewczą, wynoszącym At = 10 °C (od 65 do 55 °C), wymaga skierowania do wyparownika 70 t/h wody z obiegu chłodzenia. Przy wzroście temperatury wody zaburtowej, wynoszącym At = 6 °C (od 30 do 36 °C), do chłodzenia skraplacza należy skierować około 130 t/h wody słonej.

Maksymalna ilość wody słodkiej, produkowanej w wyparowniku wodnym wynosi około 0,5 kg/h na 1 kW mocy głównego silnika napędowego. W przeliczeniu na 1000 kW i jedną dobę ilość ta wyniesie:

kg

^W»“^,x ~ ^{12 000}1000k W

24 h

(5.39)

Ilość wody, która może być wyprodukowana w ciągu doby kosztem ciepła odpadowego silnika głównego, znacznie przewyższa normalne zapotrzebowanie na wodę słodką przez statek. Z tego powodu na statkach o dużej mocy a niewielkiej liczbie załogi, stosuje się słodką wodę z wyparownika do zasilania

146