P1000342

TEŹNIKI WIATROWE

Konstrukcje drewniane stanowią zazwyczaj ustroje przestrzenne. Obciążenia działają przy tym zarówno w płaszczyźnie dźwigara, jak i w płaszczyznach prostopa-dłydi. Konstrukcja musi więc być zabezpieczona przeciw wymienionym działaniom.

Najprostszą konstrukcją drewnianą, wymagającą stę-żeń przestrzennych, jest zwyczajny wiązar dachowy ae-siełski oparty na murach masywnych. Wiązar przenosi działające w jego płaszczyźnie obciążenia pionowe oraz parcie wiatru. W płaszczyźnie prostopadłej należy wiązary usztywnić między sobą, dla przeniesienia parcia wiatru, działającego na ścianę szczytową.

Deskowanie połaci dachowych w znacznym stopniu usztywnia konstrukcję, nie należy jednak rofi deskowa nia przeceniać. W najprostszych wiązarach krokwiowych, oraz jętkowych bez ścian stolcowych, stosuje się dla-tego z reguły wiatrownice o przekroju 5/10 - 8/14 cm, przybijając je ukośnie od dołu do każdej krokwi dwoma gwoździami długości 12 -15 cm.

Wiązary z płatwiami połaciowymi i szczytowymi nie wymagają już stosowania wiatrownk; ponieważ płatwie, zwłaszcza w połączeniu z mieczami, dostatecznie stęża-jądach.

STĘŻENIE WIĄZARÓW INŻYNIERSKICH

Bardziej skomplikowane ustroje wymagają zastosowa-nia specjalnych stężeń, zabezpieczających konstrukcję przed utratą stateczności wskutek działania parcia wiatru, tak od strony ściany szczytowej, jak od strony ściany podłużnej budynku. Jeżeli budynek posiada za-równo ściany podłużne, jak i szczytowe, masywne, prze-noszące parcie wiatru, a rozpiętość wiązarów jest większa niż 12,0 m, należy wiązary stężyć w kierunku po-przecznym do ich płaszczyzny. Stosuje się wtedy tężniki poprzeczne połaciowe, lub poziome, wraz z tężnikami pionowymi.