Obraz2 (61)

Literatura

1.    Domka F., Chemiczne metody analizy ilościowej, Wyd. Naukowe UAM, Poznań 1994.

2.    Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna, t. II, Analiza ilościowa, PWN, Warszawa 1997.

3.    Minczewski J., Marczenko Z., Chemia analityczna, t. I, Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, PWN, Warszawa 1997.

4.    Cygański A., Chemiczne metody analizy ilościowej, Wyd. Naukowo--Techniczne, Warszawa 1994.

Literatura uzupełniająca

5.    Szmal Z. S., Lipiec T., Chemia analityczna z elementami analizy instrumentalnej, PZWL, Warszawa 1988.

6.    Jankowski J., Wagi i ważenie wysokiej dokładności, Wyd. Naukowo--Techniczne, Warszawa 1982.

7.    Wojtczak Z., Huppenthal L., Kościelecka A., Chemia ogólna i analityczna dla studentów biologii, UMK, Toruń 1995.

8.    Person A. (red.). Chemia analityczna dla studentów kierunku Chemia Środowiska, 1.1, Wyd. Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 1995.

9.    Lewandowski W., Waga w laboratorium, część I, Analityka, Nauka i Praktyka 1,2000,13-16.

10.    Lewandowski W., Waga w laboratorium, część II, Analityka, Nauka i Praktyka 2,2000,16-20.

1.    Analiza wagowa (grawimetryczna) polega najczęściej na dokładnym określeniu masy oznaczanej substancji (składnika) w postaci trudno rozpuszczalnego osadu, który po odsączeniu, dokładnym przemyciu i wysuszeniu waży się wprost albo przeprowadza się go najpierw w inny związek o ściśle określonym składzie. Z masy osadu oblicza się zawartość oznaczanego składnika w badanej próbce.

2.    Mnożnikiem analitycznym nazywamy liczbę, przez którą należy pomnożyć masę osadu, aby otrzymać masę oznaczanego składnika. Jest to stosunek masy atomowej lub masy cząsteczkowej oznaczanego pierwiastka lub grupy atomów do masy cząsteczkowej związku, który się waży.

3.    Niezależnie od zmian stężenia poszczególnych jonów w nasyconym roztworze trudno rozpuszczalnego elektrolitu, iloczyn ze stężeń jonów substancji znajdującej się w roztworze i pozostającej w równowadze z osadem w stałej temperaturze jest wielkością stałą i nosi nazwę iloczynu rozpuszczalności Ir.

Dla ogólnej reakcji:

mAF* + nB^q~<& A_mB„

Ir = [A^pT[B^?T przy T = const

Ir^a = [A⁺]/_a+ [BI/b- = const

4.    Efektem wspólnego jonu nazywamy zmniejszenie rozpuszczalności osadu na skutek obecności jonu wspólnego (z osadem) w roztworze. Efekt ten jest tym większy, im osad jest trudniej rozpuszczalny.

5.    Zwiększenie rozpuszczalności trudno rozpuszczalnego osadu pod wpływem soli, nie mających wspólnego jonu z osadem, nazywa się efektem solnym.

6.    Wspólstrącaniem nazywamy proces polegający na tym, że wraz z wytrącanym osadem osadzają się zanieczyszczające go substancje, mimo że ich iloczyny rozpuszczalności nie zostały przekroczone.

7.    Osad uważa się za całkowicie wyprażony (do uzyskania stałej masy), jeśli różnica wyników między kolejnymi ważeniami nie przekracza

0,0001-0,0002 g.

81