P1010858 (2)

344 7. LUKI

Rysunek 7.22a przedstawia sposób zakotwienia ściągu na podporach skrajnych, wy-1 kształcony z blachy w formie chomąto, którego szerokość jest obliczona na dopuszczahOH docisk do betonu. Rys. 722b pokazuje sposób kotwienia ściągu nad slupem śróig kowyra.    ^2

Pośrodku blach łącznikowych jest umieszczony ceownik (oporowy), 'tórego zadanieifl jest przenieść różnicę rozporów obu sąsiednich przęseł.

Pożądane jest, aby zakotwienie ściągu nad podporami środkowymi zdolne było przenieść całą siłę rozporową w przypadku awarii jednego z sąsiednich łuków.

Rys. 7.23. Szczegół zbrojenia luku żebrowego ze ściągiem Żelbetowym

Niekiedy projektuje się też ściągi żelbetowe, zbrojone prętami okrągłymi, symetrycznie rozstawionymi, które łączy się strzemionami zamkniętymi. Wadą ściągów sztywnych (7 profili wakowanych i żelbetowych) jest brak możliwości regulacji naciągu (rys. 7.23).!

Zaletą ich jest możliwość podwieszenia instalacji, a w przypadku ściągów żelbetowych istniejąca ognioodpomość.

Niekiedy przy dużych rozpiętości ach łuków opartych wprost na stopach fundamentowych stosuje się ściągi wiotkie z kilku prętów nawet do sześciu i więcej, ale wtedy naciągu ich dokonuje się za pomocą pras hydraulicznych, usytuowanych po zewnętrznej stronie silnych bloków fundamentowych. Ściągi w tym przypadku usytuowane są w specjalnych kanałach pod posadzką hali.

Stal do ściągów należy używać spawalną, a dopuszczalne naprężenie w stali dla klasy ; A-O przyjmuje się er—1400 kG/cm². Gdy przekrój ściągu jest osłabiony gwintem dla nakrętki rzymskiej, to należy przyjmować przekrój netto, a <r-1050 kG/cm², przy uwzgfeM nieniu wszystkich możliwych obciążeń można przyjąć (7=1150 kG/cm². Ze względu na osłabienie ściągu gwintem stosuje się często spęcznienie pręta w miejscu nagwintowania lub dospawa się odcinki o większych średnicach. Dla stali klasy A-l powinno być <r^ 0,8 •

Rozróżniamy ściągi wstępnie naciągalne i nie naciągalne, co należy uwzględnić w projekcie. ściągi nac.ągainc należy stosować dla hal niskich o dużej sztywności ścian lub .•łupów, w przeciwnym razie zachodzi konieczność znacznego zbrojenia słupów. Łuki ze śoagami nie nadągalnymi mogą być stosowane w halach wysokich o malej sztywności gra lob ałupów.

A. Wpływ sprężystej wydłużalności ściągu na konstrukcją podpierającą

Siła rozporowa w luku jest zazwyczaj przenoszona przez ściąg, aby ograniczyć nadmierne zginanie konstrukcji wsporczej w przypadku slupów lub ścian.

Rozciągająca siła rozporowa powoduje wydłużenie ściągu. Zatem niecałkowitą siłą H przejmuje ściąg. Pewna jej część obarcza sam łuk i konstrukcję podpierającą. Przyjmując dla celów praktycznych, że całkowitą silę rozporową przejmuje ściąg i konstrukcja podpierająca, możemy napisać

(7.28)

H=ll.+H_p.

Gdy ściągi nic są naciągalne, to siłę rozporową H należy obliczać na całkowite obciążenie własne i użytkowe. Pizy ściągach naciągalnych całą siłę rozporową od obciążenia własnego luku występującego podczas rozdeskowunia przekazuje się na ściąg, naciągając go do naprężeń odpowiadających rozporowi, jaki wystąpi po usunięciu deskowania. Natomiast resztę sity rozporowej, spowodowanej pozostałym obciążeniem (jak śnieg, tynk od spodu ilp.), przekazuje się na ściąg i konstrukcję podpierającą.

Podział siły H na składowe H, i H_p zależny jest od podatności ściągu oraz od sztywności konstrukcji podpierającej.

Oznaczając odkształcenie jednostkowe ściągu przez

odkształcenie zaś jednostkowe konstrukcji podpierającej przez

1

^ńp~K

możemy napisać zależności pomiędzy przesunięciami od sił H„ i H_p

(7.29)

H,As=H_pAp-HA,

przy czym A jest przesunięciem danego węzła od siły rozporowej H. Zatem można napisać, że

Wracając do równania (7.28) otrzymamy

Ap’

A A H = H—+fl -ds Ap

statl

1

As Ap