P4160090

KOŚCIOŁY BAZYLIKOWE W MIASTACH ŚLĄSKICH 285

10. Świdnica, kościół par. Rzut poziomy z rozwarstwieniem chronologicznym

cyjnym systemu filaro-szkarpowegol Kościoły te prezentują się od zewnątrz jako masywne, zwarte, wysokie bryły. Ich długa sylweta nie jest niczym urozmaicona. Plastycznie rysują się jedynie trójapsydowe wschodnie zamknięcia chóru oraz zachodnie masywy wieżowe. Te ostatnie stanowią przeważnie daleko posuniętą redukcje gotyckich, fas^ lypu katedralnego. Ńa” osi fasady zachodniej znajduje się z zasady wielodzietne    główny, portal

wejściowy:, Nie należą do wyjątków przykłady, gdzie główne, reprezentacyjne wejścia umieszczono w bocznych elewacjach kościoła. Zjawisko swoistego „odgotycyzowania” form widoczne jest również w detalu architektonicznym. Nie stosuje się miękkich, drobnych i zwielokrotnionych profilów typu wałkowego czy gruszkowego: krawędzie i detale (żebra, gzymsy, portale) rozbija się abstrakcyjnymi i gęsto zestawianymi formami wklęskowymi o charakterze „negatywowym”.

Śląskie kościoły bazylikowe stanowią zatem zwartą grupę o zdecydowanym wyrazie artystycznym. Jej dzieła różnią się jednak od wzorów architektury gotyku klasycznego i poklasycznego, które pozostawały nadal normą nie tylko dla ówczesnych budowniczych w Europie Zachodniej, lecz także dla wielu z tych, którzy pracowali na wschód od Łaby, Nie zauważamy bowiem w śląskich dziełach znamion gotyckiego systemu szkiełetowo-baldachimowej konstrukcji obramowującej otwarte, prze-