PB250062

Technika polegająca na improwizacji określonych stosunków interpersonalnych

Technika oparta na tekstach własnych lub cudzycł

Najprostszym przykładem zastosowania techniki gier dramatycz-"ych, Opartej głównie na własnej wyobraźni i spontanicznej ekspresji dramatycznej, mogą być zachowania według ustalonego uprzednio instruktażu, np. o następującej treści sytuacyjnej:

—    Idziemy, dźwigając na plecach worek ziemniaków.

—    Idziemy pod wiatr z balonami w ręce.

Jf Chodzimy boso po gorącym piasku na plaży.

—    Przechodzimy obok śpiących zwierząt (por. L. Rybotycka, 1976, s. 66 i n.).

Bardziej złożone od poprzedniej zabawy w teatr jest zaimprowizowanie istniejących stosunków interpersonalnych, np. pomiędzy rodzicami i dziećmi, nauczycielem i uczniami, sprzedawcą i klientem, lekarzem i pacjentem, pielęgniarką i chorym, konduktorem i podróżnym. Tego typu improwizacja jest pozbawiona wszelkich ograniczeń w czasie i przestrzeni. Na przykład nie bez znaczenia wychowawczego jest improwizacja takich scenek z codziennego życia, jak: i— Przeprowadzenie rozmowy telefonicznej na określony temat.

|— Pomoc niewidomemu przy przejściu przez jezdnię.

—    Składanie życzeń z różnych okazji.

—    Wymiana zdań z przygodnym podróżnym (P. Slade, 1962, s. 71).

Po improwizacji przewiduje się także rozmowę z dziećmi i młodzieżą na temat ich odczuć wobec odegranych ról i ewentualnych życiowych pouczeń z nich wypływających.

Inna odmiana techniki gier dramatycznych oparta jest na tekstach bądź to przygotowanych przez młodzież w wyniku własnej twórczości literackiej, bądź też zaczerpniętych częściowo lub całkowicie z literatury. Teksty te poddawane są swobodnej inscenizacji, tj. w dużym stopniu ubogacanej improwizowaną dramatyzacją. Zatem pomimo korzystania z własnych lub cudzych tekstów także i w tej odmianie techniki gier dramatycznych zabiega się o to, aby nie dosłownie wystawiać utwory sceniczne, czyli odwoływać się również do spontanicznej ekspresji dramatycznej młodzieży.

Cenna wychowawczo jest szczególnie zabawa w teatr oparta na tekstach własnego autorstwa. W takim wypadku dziewczęta i chłopcy sami układają scenariusze przyszłych swych wystąpień „teatralnych”. Niektóre z takich scenariuszy przytacza Lidia Rybotycka (1976, s. 137— -140) w swojej książce na temat gier dramatycznych. Powstałe w ten sposób scenariusze mają często charakter krótkich utworów scenicznych o kilkuosobowej obsadzie. Niejednokrotnie podejmuje się w nich wątek satyryczny lub humanistyczny.

Techniki oparte na dramatyzacji 2*47