pic 10 11 183317

Po zwolnieniu nieletniego z policyjnej izby dziecka materiały i informacje zebrane o nieletnim w trakcie jego pobytu w izbie przekazywane są do właściwego sądu rodzinnego, zakładu lub placówki, do której został on skierowany, oraz instytucji i organizacji zajmujących się opieką i wychowaniem, właściwych dla miejsca zamieszkania nieletniego.

BIBLIOGRAFIA

Podręcznik policjanta służby prewencyjnej, 2004, cz. I, red. A.M. Gudebska-Rusiecka, M. Góra, Komenda Główna Policji, Centrum Szkolenia Policji w Legionowie, Warszawa.

Rozkaz nr 6/94 Komendanta Głównego Policji z 27 X 1994 r. w sprawie pełnienia służby przez policjantów w policyjnych izbach dziecka oraz wyposażenia i zabezpieczenia technicznego tych izb.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 21 I 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad pobytu nieletnich w policyjnych izbach dziecka.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 17 IX 1990 r. w sprawie określenia przypadków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego.

Sochacki A., 2001, Poradnik dla pracownika zatrudnionego w policyjnej izbie dziecka, Wyd. Szkoły Policji w Słupsku, Słupsk.

Ustawa z 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (DzU 1982, nr 35, poz. 228, zm.: 1992, nr 24, poz. 101; 1995, nr 89, poz. 443; 1998, nr 106, poz. 668; 1999, nr 83, poz. 931; 2000, nr 12, poz. 136; 2000, nr 50, poz. 580, nr 91, poz. 1010). Wojciechowska I., 2000, Postępowanie przygotowawcze, wybrane zagadnienia i przykłady, Wyd. Szkoły Policji w Pile, Piła.

Zarządzenie nr 3/2000 Komendanta Głównego Policji w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakresu działania komend, komisariatów i innych jednostek organizacyjnych policji.

ROZDZIAŁ IV

PLACÓWKI OPIEKUŃCZO-WYCHOWAWCZE TYPU RODZINNEGO

1. Rodzinny dom dziecka (Sylwia Badora)

Historia rodzinnych domów dziecka

Rodzinny dom dziecka to podstawowa placówka z grupy tzw. placówek rodzinnych. Placówki te powstały na bazie dawno uznanych założeń pedagogicznych doceniających wartość wychowania rodzinnego dzieci osieroconych. Koncepcja tej formy opieki zrodziła się w Polsce jeszcze w okresie zaborów, a jej twórcą był Kazimierz Jeżewski, który pierwsze gniazdo założył w 1909 r. Wzory do swoich „gniazd sierocych” czerpał od wielkich osiemnasto- i dziewiętnastowiecznych pedagogów - Jana Henryka Pesta-lozziego i Lidii von Wolfring - twórców i realizatorów idei wychowania sierot w małych grupach o charakterze rodzinnym. Mimo to była to forma niepowtarzalna w Europie, a różniąca się także od współczesnych placówek rodzinnych (zasadą było organizowanie gniazd w gospodarstwach wiejskich). Idea gniazd przetrwała do 1949 r., kiedy to włączono te placówki do systemu państwowych domów dziecka. Powrót do koncepcji wychowania rodzinnego nastąpił w okresie, w którym w zasadzie zapomniano o znaczeniu rodziny w życiu dziecka sierocego. Było to wynikiem krytycznej oceny wychowania w zakładach opiekuńczych, widocznych jego niedostatków, a także troski wrażliwych na los osamotnionych dzieci wychowawców, którzy pragnęli stworzyć sierotom jak najlepszych warunków rozwoju.

Pierwsze dwa rodzinne domy dziecka powstały w 1958 r. w Szczecinie i w Świdwinie. Twórcami szczecińskiego rodzinnego domu dziecka byli Weronika i Grzegorz Dowlaszowie, natomiast placówka w Świdwinie

309