PrepOrg cz I
3

Rozdział I

PODSTAWOWE CZYNNOŚCI LABORATORYJNE

fi

1.1. Zestawianie aparatury

Naczynia i aparatura laboratoryjna są przeważnie wykonane ze szkła. Zalety tego tworzywa toi

-    obojętność chemiczna (w temperaturze pokojowej ze szkłem reagują tylko fluor i kwas fluorowodorowy; w podwyższonej - stężone roztwory wodorotlenków alkalicznych 1 kwaa fosforowy);

-    łatwość obróbki mechanicznej po odpowiednim rozgrzaniu (można wykonywać bardzo złożone aparaty);

-    przeźroezyetość (możliwa jest obserwacja przebiegu reakcji i innych procesów).

Wadą szkła jest natomiast!

-    ograniozona wytrzymałość mechaniczna (aparaty szklane .ulegają łatwo rozbiciu albo zgnieceniu);

-    mała plastyczność 1 małe przewodnictwo cieplne (naczynia przeznaczone do ogrzewania powinny mieć cienkie ścianki).

Zestawiając szklaną aparaturę laboratoryjną łączy się ze sobą poszczególne jej części za pomocą korków zwykłych lub guraowyoh, wężów gumowych bądź toż złączy szlifowych. Zarówno korek, jak i guma wykazują znacznie mniejszą niż szkło wytrzymałość na działanie podwyższonej temperatury o-raz wielu odczynników chemicznych (guma np. pęcznieje pod wpływem takich rozpuezozalników, Jakt benzen, toluen, eter, aceton, a stężone kwasy oraz chlorki kwasowe w podwyższonej temperaturze niszczą zarówno korek, jak i gumę). Zastosowanie złączy szlifowyob do łączenia poszczególnych części aparatury usuwa w pełni trudnośoi w pracy laboratoryjnej związane z użyciem korka i gumy. Ponadto złącza szlifowe skracają czas zestawiania i rozbierania aparatury.

Aparatura szklana jest najczęściej zaopatrzona w znormalizowane stożkowe złącza szlifowe, co pozwala łączyć poszczególne części w dowolny sposób. Stożkowe połączenie szlifowe składa się z tulei (wewnętrzna powierzchnia szlifowa) i stożka (zewnętrzna powierzohnia szlifowe). Rozmiar złąoza azlifowego określa się za pomocą dwóch liczb, które oznaczają największą średnicę oraz długość powierzchni szlifowej.