D M<Quail. liww tommrikowama man/wgo. Wansjw* 2tt>~ ISBN 97X-K5-01-ISIi3-M, Cby WN PWN 2007
len rozdział poświęcony jest wnikliwej analizie „kulturowych" wymiarów teorii omawianych w rozdziale 4, ma też wprowadzić kilka dodatkowych perspektyw. Ogólna rama „zapośrcdniczenia” zachowuje swoje znaczenie, lecz akcent przenosi się na to, co jest zapośredniczone (konkretne znaczenia), i na proces nadawania i odbierania znaczenia (niekiedy zwanego „oznaczaniem"). Od początku badań komunikowania masowego rozwijała się, przede wszystkim pod wpływem nauk humanistycznych (literatury, lingwistyki, filozofii), odrębna „kulturalistyczna" perspektywa oglądu mediów masowych, zdecydowanie różna od nauki o komunikacji „głównego nurtu" a o bardziej socjologicznym zacięciu. Tradycje te połączyły się w kilku punktach czy też kwestiach, mimo istotnych różnic w sposobie myślenia i metodzie. Niniejsza książka, i niniejszy rozdział, napisane zostały raczej z perspektywy socjologicznej, jednak ich celem jest także wykorzystanie niektórych obserwacji i idei „kulturalistów”.
Orientacja kulturalistyczna traktuje w ten właśnie sposób wszelkie aspekty produkcji, formy i odbiór tekstów oraz dyskursy wokół nich. Media masowe z konieczności wchodzą w obszar zainteresowań kulturoznawstwa. jednak to ostatnie ma znacznie szerszy zakres zastosowania, a zagadnienia i teorie pokrywają się tylko w pewnym stopniu. Jak pokażemy, kultury nie można definiować jedynie w kategoriach tekstów, ponieważ wiąże się ona również z wzorcami życia i myślenia oraz, potencjalnie, wszelką ludzką aktywnością. Krótko mówiąc, teoria „medialno-kulturowa” dotyczy nie tylko przekazu mediów masowych, lecz również kontekstu produkcji i odbioru oraz towarzyszących im praktyk.
James Carey (1975) zaproponował alternatywę dla dominującej wizji komunikacji jako transmisji w postaci modelu „rytualnego". Lansował on pogląd na komunikację i społeczeństwo, w którym bardziej centralne miejsce przyznano kulturze.
Zapisano zrzute!
kliknij, aby wyświet